Merhaba. Benim hikâyem de diğerlerinin hikâyelerine benzer bir hikaye. Başörtüsü geçmişim yaklaşık 10 yıl öncesine dayanıyor. Kendi çevresinde çokça tanınan bir şeyhin kızıyım. Annem de sonradan çıkarmış olsa da hayatının büyük bir bölümünü çarşafla geçirmiş, fazlasıyla muhafazakar bir kadın. Nasıl olsa bir gün kapanacağım diyerek 12 yaşında buluğ çağına erdiğim gibi kapandım, namazlarını ve geri kalan ibadetlerini aksatmayan bir kızdım. Babam sürekli din işleriyle ilgilenir, ailesine karşı hiçbir sorumluluk almazdı.

Çocukluğum hastalıkla geçiyordu, hastane adeta ikinci evim olmuştu. Abim küçük yaşına rağmen bütün sorumluluğu yüklenmişti, büyük bir özveriyle benimle ilgileniyordu. İmam Hatip’e gönderilmiş olmayı bile dilerdim, babamın ideolojisi yüzünden ilköğretimimi tamamlayamadım, büyüyene kadar bu böyle devam etti. Zaman eski düşüncelerimi siliyor, yeni bir ben var ediyor ve ben kendimi tanıdıkça özgüven kazanıyordum. Okuduklarım, dahil olduğum sosyal mecralar kendimi tanımamda büyük ölçüde etkili oldu.

Abime bu konuyu 17. yaşımda açtığımda çok sert tepki verdi, en azından biliyor olması bile yeterliydi. Bone çıkararak, ferace çıkararak, ufak tefek ayrıntılarla yavaş yavaş 22 yaşına kadar çıtlatmaya devam ettim. Annemin “İnşallah arabanın altında kalır ezilirsin, öldüğünü görürüm ama açıldığını görmem.” sözleri ve buna benzer binbir türlü beddualarına, ailemdeki diğer üyelerinin hakaret ve aşağılamalarına sayısız defa maruz kaldım. Yani rahatlıkla olmadı, bunu özellikle belirtmek istiyorum. Abim benim için karar merceğiydi, o kabul ederse gönül rahatlığıyla açacaktım ama o da dini açıdan radikal bir Müslümandı. Bu işimi daha da zorlaştırıyordu. Çevre baskısı ve konuşulacaklar onu çekindiriyordu ve meslek sahibi olmadan ya da evlenmeden böyle bir durumun mümkün olmayacağını söylüyordu çünkü herkes onu suçlayacak ve boşluktan yaptığımı iddia edecekti. Doğum günlerimi hiç kaçırmayan, her sorunumla ilgilenen, babalık aynı zamanda annelik eden emektar çok çok iyi bir insan o…

Bir yandan vicdanım karşı çıkmış olmanın yükü altında ezilse de bunun kendime karşı yükümlülüğüm olduğunu hatırlıyor, rahatlıyorum. Aile, akraba, komşular, arkadaşlar vs. bana bu konuda destek verecek insanlar değiller ama bu benim umurumda değil, alışacaklar.

Bugün benim açıldığım ilk gün, bir sürü hikâye okudum ve dinledim; benim hikayem bir çoğunun hikayesinden daha güçtü. Abim biliyor, konuşmuyor. Babam ne tepki verecek bilmiyorum ama red durumu dahi olsa ben kendimi tanımaya devam edeceğim. Ben yaptıysam siz de yaparsınız, sadece kendinize güvenin ve ne istediğinizi bilin.

(Görsel: Hengameh Golestan)