10 yaşındayken kapandığımda; neyin ne olduğunu değil bilmek, yaptığım şeyi tamamen özentilikten yapmıştım. İnsanlardan övgü görmek, “Küçük yaşta ne güzel kız olmuşsun.” denmesi hoşuma gitmiş olsa gerek.

Tam altı senedir kapalı olmaya devam ediyorum ve büyüdükçe bu şal artık beni bambaşka biri haline getiriyor. İnsanlar bana baktığında “Bakmayın, bu aslında ben değilim.” demek istiyorum. “Benim şalım siyasi, toplumsal düşüncelerimi etkileyemez bunu isteyerek takmıyorum.” demek istiyorum.
Biriyle arkadaş olmak benim için açık bir kadından daha zor çünkü önce onlara sığ düşünmeyen biri olmadığımı kanıtlamak zorundayım. Biriyle normal sohbet etmeye çalıştığımda artık “Ne zaman kapandın?”, “Zorla mı kapandın yoksa açılacak mısın?” gibi soruları duymaktan o kadar sıkıldım ki. “Ben sadece buyum.” demek istiyorum, şalımla değil düşüncelerimle ve yaptıklarımla. Bu yüzden açılma isteğim burada başladı. İnsanlara kendimi anlatamıyorum, en büyük hayalim olan tiyatroculuk mesleğini bu yüzden yapamayacağımı bildiğim için adım bile atamıyorum.

Anneme açılmak istediğimi söylediğimde ters bir tepki vermedi ama üzüldü ve üniversiteye geçene kadar asla açılamayacağımı söyledi. Babam böyle bir şeyi duyarsa mahvedermiş beni, kendi ayaklarım üzerinde durunca yapabilirmişim gizli gizli. Oysa tek istediğim diğer arkadaşlarım gibi aman kolum gözükmesin, aman saçım gözükmesin, aman el alem ne der diye düşünmeden giyinebilmek ve yaşayabilmek. Açılmak istiyorum, daha babama ne diyeceğimi bile bilmiyorum çünkü tepkilerinin güzel olmayacağından çokça eminim. Daha 16 yaşındayım ama dışarıda saçlarını hissetmek isteyen gençlerden sadece bir tanesiyim.

(Görsel: Youngli You)