Öncelikle herkese selam. Şu an saat 3.04 ve size yazıyorum, çünkü 9 günüm kaldı. Öncelikle hikayemi anlatayım. Benim kapanmam 8. sınıftan liseye geçerken başladı. Saçımı yaptım, okul için evden çıkacakken annem “O kapıdan böyle çıkarsan, bir daha gelemezsin.” dedi. Kardeşlerim ve ben ağlıyorduk, yenik düştüm, 4 yıl boyunca kapalıydım. Okulda her gün ağlıyordum çünkü insanın istemediği bir şeyi yapması çok zor, 4 yılın sonunda üniversite kazandım. Bu sürecin sonlarına doğru kapalı olmak istediğime ben bile inanmıştım resmen.

Üniversite için başka bir şehre geldim, babam beni bıraktı. O gider gitmez içimde büyük bir suçlulukla saçlarımı açtım ve sokakta dolaşmaya başladım. Hayatımın en güzel günlerindendi, babam bileğimiz bile gözükse kardeşime (12) ve bana “Kemiklerinizi kırarım.” diyen bir insan. Onlara 1-2 kez açılmak istediğimi söyledim, beni azarladılar, her şeyimde yanımda olacağımı söyleyip özgürlüğüme engel oluyorlar. Burada beni yargılamadan seven insanlar var ama en yakınlarım bana bu sevgiyi şartlı gösteriyor gibiler.

Hikayenin başına dönersek 9 gün sonra annemler ziyaretime geleceklerini söylediler, umarım gelmezler ama söylediler işte, onlar buraya gelirse kapalı çıkmak zorunda olmaktan korkuyorum. Buradaki insanlar beni hep açık olarak tanıdılar, annemle konuşmak istiyorum önce, o daha normal diye düşünüyorum ama korkuyorum. Üniversiteden alınırsam diye çok korkuyorum çünkü sınavı kazanmak için çok çalıştım. Her gün aklıma kardeşim geliyor, 12 yaşında ve onu da zorla kapattılar.

Üzerindeki bu yük yüzünden, onun için de üzülüyorum. Elimden bir şey gelsin istiyorum. Ben burada rahatım evet ama annemler gelince ne yaparım bilmiyorum. Halamın kızı da kapalıydı kendi isteğiyle kapandı ve açıldı, ama kardeşim her gün onu görüp bunu yapamıyor. O benim canım, içimden bir parça, onun için de kendim için de özgürlük istiyorum. N’olur bir şeyler söyleyin ne yapacağım ben?

(Görsel: Pasadomata)