Öncelikle ben 5 senedir kapalıyım fakat bu asla kendi isteğimle olmadı. Ailem baskıcı ve muhafazakardır, her şeyi din yoluyla halletmeye çalışırlar ama asla da o dinin gerekçelerine uymazlar. Neyse benim de diğer kızlar gibi kapanmam 13 yaşında olmuştu. Aileler sanırım o yaşta sürekli baskı yapıp çocuğun beynini işliyor kapanması için. Tabii öncelikle kıyafetlerime karışmaya başladılar, kısıtlamalar falan, işte uzun giy, kolu kısa olmasın… Hatta hiç unutmuyorum kolu yarım bir gömleğim vardı, annem beni arkadaşımın yanında dövmüştü. Neymiş, harammış.

Birinci sınıftaydım, annem sürekli zorlardı ama babamdan hiç ses çıkmazdı. Bir sabah annem ben okula hazırlanırken bir örtü getirdi ve ‘Kapanıp gideceksin’ dedi. Çok ağlamıştım, ‘Olmaz, bana bırakın bu benim kararım’ demiştim. Onlarsa ‘Senden biz sorumluyuz, o başını kapatmazsan biz yanacağız.’ derdi. Neyse, ben evden çıktım ağlayarak. Sokak arasına geçip ağlayacakken bir adam beni taciz etti. Aileme asla söyleyemedim. Zaman geçti. Aynı adamdan 3 defa daha tacize uğradım, ama asla anneme babama söyleyemedim. Çünkü korktum. Bana bunun benim suçum olduğunu söyleyeceklerini ve bu sefer cidden beni kapatacaklarını düşündüm çocuk aklıyla. Ve artık ne aileme dayanabiliyordum ne de o adama. O yüzden intihar etmeye çalıştım. Kollarımı kesmiştim, beceremedim. İkinciyi denedim, beceremedim. Çünkü bilmiyordum nasıl olduğunu.

Zaman geçti. 8. sınıfın karneler günü akşamı akrabamız geldi ve odama girip ‘Hazırlan yarın gidiyorsun’ dedi. Başta ne olduğunu anlamadım. Sonra annem gelip, “Dini eğitim verilen yatılı yurda gideceksin.” dedi. Çok ağladım, çok yıprattım kendimi. Hatta sabahına kendimi aşağı atmayı planlıyordum. Evimiz çok yukarıdaydı, fakat sabahına cidden uyandığımda annem valiz hazırlamıştı ve bana 2 tane şal almıştı. Daha 13 yaşında bir çocuğu ailesinden ayırıp yurda koydular. Sebep; “başını örtmedi” diye. Ben çok fiziksel ve psikolojik olarak şiddet görmüştüm, ama ailemdir deyip geçmiştim. Bu çok koymuştu.

Özgüvenimi kaybettim. Kimseyle konuşamadım. Küçücük çocuklardan azar işitirdim. Sesimi çıkartmazdım. İnsanlarla konuşamadım. Kısacası o örtüyle beraber kendimi kaybettim. İlk krizimi yurtta “anne” diye ağlayarak geçirdim. O kadar kötüydü ki hocalar korkup aileme haber vermişti ama onların dediği tek şey “Neden bu kadar abarttın” oldu. 2 hafta kalmıştım, ama sanki 2 yıldı ve ben artık yok gibiydim.

Liseye başladım. Neyse ki, Anadolu Lisesi’ydi. Orada çok zorlandım, özellikle başlarda kimsem yoktu. Benim gibi örtülü hiç kimse yoktu. Kendimi soyutladım, ama sonra arkadaşlarım oldu. Lise 2’de artık sevmeye çalıştım. “Ailem mutlu olsun.” dedim, ama olmadı. Sürekli saçlarımı özledim, onları hissetmeyi özledim. Lise son bittiğinde aileme açılma kararı aldım ve her şeyi anlattım. Açılmak istediğimi, zorla olduğu için hiç sevmediğimi söyledim. Psikolojik rahatsızlığımın kendileri yüzünden olduğunu söyledim, fakat babam çıldırdı. Resmen babamın içinden korkunç bir şey çıktı. Asla unutamıyorum. Bana beni reddedeceğini söyledi, ama annemle konuştuğumda “Ne istersen yap.” demişti ve çok sonra öğrendim ki aslında babam annemi zorlamış. O yüzden annem üstüme geliyormuş. Ben onlar yüzünden psikolojik hastalıklarla savaşıyorum. Sürekli psikolog, psikiyatriye gidiyorum. Saçlarım havasızlıktan ve güneşsizlikten o kadar fazla dökülüyor ki kalın olan saçlarım incecik oldu.

Cidden bunaldım artık. Dışarı asla çıkmıyorum. O taktığım şey beni o kadar fazla boğuyor ki tek düşündüğüm şey üniversiteye başka şehre gidip orada açılıp kendim gibi olmak. Babam beni başımda bir örtü olmadığı için evladı olarak görmeyecekse hiç görmemiştir zaten. Umarım bir sene sonra gerçekten ben olabilirim.

(Görsel: Alex Andreev)