Merhaba, öncelikle nasıl başlayacağımı bilmiyorum, ama ben şu an İmam Hatip okuluna gidiyorum. Ortaokulunu da okudum, lisesini de. Hâlâ orada okumaya devam ediyorum. Öyle bir histi ki kapanmayı hiç planlamıyordum ve o zamanlarda herkesin bana ilgisi vardı ve güzelliğimden dolayı boş yere menfaatlere girmişti çevrem. Ailem de, akrabalarım da…

Neyse, bir gün ben Yozgat’a gidiyorum, bayrama anneannemgilin yanına. Anneannem arife günü gelmeden bana elbise almış, “Bunu bayramda giyineceksin, kapanacaksın. Ayıp, seni gören büyük biri zannediyor.” dedi. Ben de dedim ki, “Aman Yozgat’tayım, zaten anneannemi mi kıracağım be”. Arife günü mezarlığa giderken kapalı gittim. Tabii giderken beni görenler oluyor. Selamlaşıyoruz. “A, kapandın mı sen?” diyorlar. Sonra bayram günü açıldım. Arife günü beni gören insanlar ters ters bakıyor. Acayip acayip yüzüme bakarak konuşuyorlar. Tabii, Yozgat merkezi burası. Neyse, hiç önemsemedim. Bir yandan da beni kıskanıyorlardı. Eniştemgille, anneannemgille, akrabalarla pikniğe gittim. Eniştem -eski imam- bana “Hadi, bizim akrabalardan bir tek sen kaldın. Ne zaman kapanacaksın?” derdi hep. Piknikte de bu konu geçti. Sonunda bana ne olduysa Ankara’ya geldikten sonra, hem 9. sınıfa başlayacaktım, “Kapan git.” dedim kendi kendime ve kapandım.

Artık fikirlerimin görüşlerimin değiştiğine inandım. Zaten sadece uzun tunikler giyerdim ve tarzım da güzel ve kendime dikkat ederdim, ama anladım ki yapamıyorum. Kendimi salmış bir şekildeydim. Ne içindeydim ben de bilmiyordum. Hocamla konuştum. Çok dindar, disiplinli bir hocaydı. Dedi ki; “Şu dünya gelip geçici. Siz gümüş dışı altın kaplamayı mı seçerdiniz, altını mı?”. “Altını” dedim. Sonra “ Bu dünyadaki gelip geçici şeyler için öbür dünyadaki kalıcı şeylerden vazgeçmeyin.” dedi. Ama bilmiyorum, annemle konuştum. Annemle ta ki 3. konuşmamıza kadar güzeldi. Benim kararlı olduğumu anlamıştı, ama “Herkesi s.ktir et, herkes g.tümün kenarı.” dedi. “Sen maddi şeylerden dolayı kapalı değilsin.” dedi. “Manevi olanlardan dolayı.” dedi. Evet, öyleydi. Ama bilmiyordum.

Evet bunu istiyordum ama babamın da dediği şey şu; “Ne sen bunu bana dedin, ne ben böyle bir şey duydum”. Aman kimse umurumda değil. Arkadaşlarım da yanımda olduklarını ve destek olduklarını bana belirttiler. Lütfen bana yardımcı olun…

(Görsel: Alex Andreev)