Benim de çoğu kişi gibi, el kafalı bir ailem vardı. Akrabalarımızın hepsi kapalı, muhafazakar düzeyde insanlardı. Onlara göre bir kız, belli yaşa kadar efendice okur; sonra evlenir. Bu kadar geri kafalı bir sülalede kendime ait bir hayat kurdum. Öncelikle her istediğimi yaptım. İstediğimi giydim. Kendimi, ailemi, herkese farklı gösterdim.

Ben büyüdükçe tabii ki ailemin de ‘kapan’ lafları çoğalmaya başladı. Her zaman bir bahaneyle erteliyordum ve tabii ki o hayatıma devam ediyordum. Şimdi belli bir yaşa geldim ve sanırım artık kaçışım yok. Kapanmak istemiyorum. Sırf sülalem için, onlar laf etmesin diye kapatmaya çalışıyorlar. İnsanın kalbi vicdani kişiliği önemsiz. Sadece kafasındaki bez parçasıyla yargılıyorlar.

Kendi kararlarımı verdim. Sanal butik açmak istiyorum. Onun için de yeterince param yok. Öğrenciyim, çünkü eğer kendi ayaklarımın üstünde durursam onların hakimiyetinde olmayacağım. Nolur bana yardım edin, bir fikir verin. Ne yapacağım hakkında bir fikrim yok.

(Görsel: C. Hunt)