Merhaba, ben 17 yaşında ve biraz ‘renkli’ bir kızım. Hayatımın her alanında renkliyim. Yönelimim olsun, saçlarım ve giyinişim olsun, konuşmalarım olsun. Saçlarımı renkten renge boyarım; mavi, mor, pembe, yeşil. Farklı farklı dövmeler yaptırırım. Giyinişim de diğerlerine göre daha farklıdır. Arkadaş çevrem benim fazla rahat olduğumu söylüyor ve hemcinslerim dahi benim olmadığım yerlerde beni aşağılıyor. Sokakta yürürken insanların farklı bakışlarına ve söyledikleri iğrenç sözlere katlanmak zorunda kalıyorum. Kendi ailem her zaman yanımda olmuştur, hiçbir zaman aile içinde dışlanıp hor görülmedim. Kendi dedemden duymadığım sözleri dedem yaşında amcalardan duyuyorum. “Cehennemde cayır cayır yanacaksın!”, ”Bu ülke senin gibiler yüzünden gelişmiyor!” ve benzeri. Bu durumdan dolayı okulumu son sene olmasına rağmen bırakıp açık lisede eğitimime devam etmeye karar verdim, psikolojik olarak çok zorlandım ve yıprandım. Ama benim kimseye ne zararım vardı?

Ülkenin benim gibiler yüzünden gelişemediğini söylüyorsunuz ama akademik başarım yaşıtlarımdan oldukça iyi, belki onlardan daha iyi temsil edecektim ülkemizi. Cehennemde cayır cayır yanacağımı söylüyorsunuz ama benim yaratıcıyla aramda olan şeyler beni ilgilendirir, bu kadar hor görmek sizin hakkınız değil ki. Hemcinslerim beni aşağılıyor ama ben de sizinle aynıyım, sırf size benzemiyorum diye beni neden aranıza almıyorsunuz? Yaşıtım erkekler benimle alakalı konuşup dalga geçiyorlar ama ben size ne yaptım, neden böyle hakaretler ediyorsunuz? Ülkemizde benim durumumu yaşayan pek çok genç var, bizim tek isteğimiz içimizden geldiği gibi davranmak ve geleceğimizi aydınlatmak iken neden psikolojik baskıyla bizleri yaktınız? Biz de sizin gibi insanız, ne bir eksiğiz ne bir fazlayız. Bize neden bir fırsat vermediniz?

(Görsel: Sean Lewis)