Selam herkese. Nereden başlamam gerektiğini bilmiyorum ve bir anda tak etti, artık yazıp başkalarının da, hele de bu platformdakilerin, fikirlerini almak istedim. Geçen sene keşfettim burayı, üniversite sınavına hazırlanıyordum ve yazılanları okuyup deli gibi ağladığımı hatırlıyorum, çünkü çoğumuz aynı şeyleri yaşıyoruz. Geçen sene kendime hep sabretmemi, üniversiteye geçince her şeyin yoluna gireceğini söyledim. Yanılmışım.

Benim ailem çok muhafazakar. 11 yaşında kapandım, şu an 19 yaşındayım ve başımı açma fikri 11. sınıfta oluştu kafamda çünkü dinle ilgili çelişkilerim ve sorularım da o zaman başladı. Aslında din hakkında konuşmaktan nefret ediyorum çünkü dünyada çok daha önemli şeyler varken bu konuyu bu kadar irdelemek ve hayatın merkezine koymak bana saçma geliyor. Ama tam olarak böyle bir ailedeyim. Dinden başka gözleri bir şey görmüyor, bunu 2 hafta önce bir kez daha anladım.

Evet, açılmak istiyorum, bir dine kendimi ait de hissetmiyorum. Başımda şalın olup olmamasına göre insanların benim hakkımdaki görüşleri nasıl değişebiliyor, aklım almıyor bunu. İkisi de benim, ne eksik ne fazla. Sadece başım açık olduğunda kendimi daha rahat hissediyorum. Kendimle ilgili zaten çok fazla olumsuz düşüncem var ve ben bunları yenmeye çalışıyorum ama bir de bu konu eklenince çıldıracak gibi oluyorum. Ailem hep ibadetlerimi yapmam konusunda baskı uyguluyor. Bulundukları cemaatin zikirlerini de yapmam için diretiyorlar şimdi de. Onlar beni inanan biri sanıyorlar ama değilim ve bunları anlatırsam neler olacağını da biliyorum ki babamdan çok korkuyorum.

Ben 3 ay önce başka bir şehirde üniversiteye başladım. Onların istediği gibi cemaat evine yerleştim. Ama şans yüzüme ilk defa güldü ve 7 kişilik evde 4’ü beni düşüncelerim yüzünden yadırgamıyordu. Lisedeki insanlarla da anlaşamıyordum ve üniversitedeki sınıfımda aksi şekilde mükemmel insanlarla tanıştım. Arada başımı açtım ki bu çok nadirdi. İçki içtim ki bu da çok normaldi ve hala kötü bir şey yaptığımı düşünmüyorum. Her şeyin bu kadar güzel ve dolu dolu gitmesinden sonra bir şey çıkacağını düşünemedim. İlk defa iyiydim. Ailemle çok konuşmadım çünkü onlarla konuşma gereği duymuyordum. Bağlarımız çok kuvvetli değil ama bunu kabul etmiyorlar. Hala da kendime bu konuda hep kızarım, duygusuz olduğumu düşünmüyorum ama bir türlü “Çok seviyorum onları.” moduna giremiyorum.

Babam okul hayatım boyunca değil sevgili, normal erkek arkadaşlarım olmasını dahi istemezdi. Lise tercihlerimi ben yapmadım ve tabii bunun sonucunda İmam Hatip lisesine gittim. Üniversitede ilk defa kendimi rahat hissetmiştim ama 2 hafta kadar önce ailem bunları bir şekilde öğrendiler. Ve ben okul için evden çıktığımda beni arabaya bindirip ‘apar topar ve zorla’ bu şehre getirdiler. Ne olduğumu anlamadım, hala nasıl hissettiğimi bilmiyorum ama o günü asla unutamıyorum. İnmek istedim, “Biz senin peşini bırakmayız.” dediler, “Senin cehennemde yanmanı istemiyoruz.” dediler. Telefonumu ve tüm paramı aldılar. Yeni verdiler, her şeyi sıfırlayıp çünkü oradaki insanlarla konuşmamı istemiyorlar. Beni bunlara, onların teşvik ettiğini sanıyorlar çünkü başları açık.

Burada okumama izin verdiler vermeselerdi cebimdeki 100 lirayla giderdim zaten. Nereye nasıl bilmiyorum ama burada okumak istemiyorum, bu şekilde yaşamak istemiyorum. Eskiden mutsuz hissederdim ama şu an bomboş hissediyorum. Nasıl/ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Lütfen yazın ki kafamda bir şeyler oluşsun. Bana kötü davranmıyorlar, ben de kimseyi üzmek istemiyorum. Gidersem kimsenin benim yüzünden ağlamasını da istemiyorum ama çekemiyorum, konuşmaya dahi tahammül edemiyorum. Burada okuyup gitmeyi düşündüm ama bugün dedim ki elbet gideceksem neden şimdi gitmiyorum? Elbet gideceğim ama ne zaman bilmiyorum. Beni bulacaklarına dair korkum üst seviye. Ve malum, Türkiye’de kadın olarak yaşamak zorken beş parasız bir şekilde evden gidemem.

Babam hep her istediğimi alır ve bazen çok mu nankörüm diyorum. Ama bana iyi davranırken ve benim istediklerimi yaparken de hep şartları vardır. Tesettürlü giyin, namazlarını kıl. Keşke karşılıksız bir şekilde sevilebilsem. Ben onlardan bir şey beklemiyorum ve ben onların nasıl göründükleriyle ilgilenmiyorum çünkü yadırgamıyorum. Ailemse eğer bu insanlar, her türlü kabul ediyorum ama onlar beni edemiyorlar, etmiyorlar ve etmeyecekler de. Bunu anlamamı çok iyi sağladılar. Ayrıntılı anlatmadım ama genel tabloyu çizebildim diye umuyorum. Mantıksız cümleler kurmuş olabilirim, şu an bu konu hakkında düzgün düşünebildiğimi sanmıyorum. Mantıksız bir karar vermek de istemiyorum. Okuduğunuz için teşekkür ederim, küçük de olsa fikrinizi yazarsanız çok sevinirim.

(Görsel: Ziqian Liu)