Çok değil sadece 1 yıl kapalı kaldım. Ama benden götürdüğü şeyleri telafi etmem daha uzun sürecek.

İçinde bulunduğum ortam her zaman dindar kesimden oluşuyordu. Bundan asla şikâyetçi değilim. Şahsen ben de hala inançlı birisiyim. Açılmış olmak beni dinsiz yapmadı. Değişen tek şey artık mutlu olmuşum.

Çevreden kabul görme isteği, arkadaş baskısı, özenmek. Belki de sebep bunların hepsiydi. Sonuçta bu kararı kendim verdim ve sonuçlarına da katlanıyorum. Kapanalı 6 ay falan olmuştu ama ben o zamandan anlamıştım bana göre olmadığını. Özgüvenimi kaybettim. Dışarı çıkmak istemiyordum çünkü olduğum kişi ben değildim. Liseye giden biri için özgüvenin ne kadar önemli olduğunu tahmin edebiliyorsunuzdur. Tek başıma koridorda dahi yürüyemiyordum. Böyle biri olmak beni çok yoruyordu. Ağlıyordum. Ve bir karar aldım. Hayatımın bu şekilde geçmesini istemiyordum ve bunun olmaması için elimden geleni yapacaktım. Önce ailemle konuştum. Üzüldüler ama arkamda da durdular. Okula gittiğim için okul arkadaşlarımın tepkileri beni çok korkutuyordu. Ben de yazın açılmaya karar verdim, böylece okullar açılana kadar insanlar benim açılmış olduğum fikrine alışacaklardı. Yaz geldi ama ben bir türlü yapamadım. Bazı geceler uyuyamıyordum. Rüyalarıma giriyordu. İçine düştüğüm bu durumdan beni arkadaşlarım çıkardı.  Açıldım. İnsanlar tepki gösterdi. Hala gösteriyorlar. Ama umurumda değil çünkü mutluyum. Özgüvenimi yerine getiremedim ama pişman değilim. Eğer benim yaşadığım gibi bir şey yaşıyorsan pes etme. Sana şunu söyleyebilirim; mutlu olmak için cesur olmamız gerekir bazen. Hiçbir şeyin boşuna yaşanmadığına inanıyorum ve hayat bu olayla bana şunu öğretti; pes etme…

(Görsel: Anne Bachelier)