Merhaba!

Az önce hayatımda ilk defa dışarı açık çıktım ve inanın kendimi gülümsemekten alıkoyamadım. İstediğini giymek ne kadar güzel bir duyguymuş. Sadece 15 dakika falan saçım açıktı ama 19 yıldır hissedemediğim rüzgârı hissettim. Gençlik güzellik rüzgârı… İnsanlar ilk defa yüzüme baktı.

Aile baskısı yüzünden 7 yaşında İslami eğitim almaya başladım. 11 yaşımda ailemden ayrı bir şehirde medreseye gönderildim. Okulu bıraktım. Şimdi hepsinin kendi tercihim olduğunu söylüyorlar. Mesela eğer çocukluğundan itibaren bir çocuğa “İntihar güzeldir” diye telkin ederseniz ileride intihar etmesi kuvvetle muhtemel. İşte bana da çocukluğumdan beri bunun böyle olmak zorunda olduğu telkini verildi. Çok okurum, izlerim ve birçok şeyi fark ettim. Bu durumun hayallerime engel olmasına asla izin vermeyeceğim. Şimdi sokak arasında feracemi giydim ve örtümü taktım, eve dönüyorum. Kocaman sırıtıyorum ve kendimi uçmayı öğrenmiş gibi hissediyorum. Evet, hala Müslümanım, hala Allah’ı çok seviyorum ama hiç kimse bir şeyleri yapmaya zorlanmamalı. Eğer bir gün düşüncelerim değişirse umarım bu tekrar kendi isteğimle olur. Teşekkür ediyor ve okuyan herkese hayatlarında ilk mutlu etmeleri gereken kişinin kendileri olduğunu tekrar hatırlatıyorum.

(Görsel: Isabella Conti)