Merhaba, buraya yazılanları okumayı çoğu zaman yüreğim kaldırmıyor. 24 yaşındayım ve henüz 18‘li yaşlarda geçtiğim yollardan geçen kızları görüyorum, bu yüzden kendi hikayemden biraz bahsederek sizlere umut ışığı olmak istiyorum.

5 çocuklu muhafazakar bir ailenin en küçük kızı olarak dünyaya geldim. Annem hafız, babam milli görüşçü. Bunların üzerine birbirinden beter iki abim var. Yani baskıcı bir aileden geliyorum, liseye başlarken “zorunlu istekle” kapandım. Her zaman giyimime özen göstermeyi sevdim. Bir dönem zorla ferace bile giydirildim ama 9 yıllık kapalılığım boyunca çok az bir süre bone taktım, belirli bir yaşı geçtikten sonra da hep makyaj yaptım. 19 yaşına kadar İstanbul’da yaşadım ve bunlar çok problem olmuyordu. Ama üniversite için başka bir şehre gittiğimde şalımdan gözüken küpem bile okulumda olay oluyordu. Hiç kafama takmadım. 9 sene boyunca tesettürümü “iyileştirmem” için babamdan psikolojik şiddet gördüm. Bir keresinde abim bana şey demişti, “İleride evlendiğinde kocan seni hangi sebepten olursa olsun döverse gelip ben de onu döverim ama tesettürün yüzünden dayak yersen karışmam”. Birkaç ay sonra onu hayatımdan çıkardım ve 3 senedir de konuşmuyoruz.

Üniversite ikinci sınıf ve üçüncü sınıfın başı benim kendi rızamla en dindar olduğum zamanlardı. Ama üçüncü sınıfın ara tatilinde bir şey oldu ve dini sorgulamaya başladım. Uzatmayacağım bu kısmı. 4. sınıfın sonunda artık inanmadığımdan, özgürleşmek istediğimden ve ailemin evine dönmek istemediğimden çok emindim. Mezun olmama çok az bir zaman kala Ramazan ayında eve gittim ve babam durumumu fark etmeye başlayıp benimle namusum hakkında ileri geri konuşmaya başladı.

Mezuniyetime geldikleri gün beni zorla İstanbul’a götürdüler. Sanki dört yılda bir kez umursamışlar gibi o anda bütün mesele yanlarında olmamdı. Gittim İstanbul’a ve iki ablamla birlikte onları bir gece bir kafeye çağırdık. Babam, evli oldukları için ablamları pek umursamadı ama ben hala namus meselesiydim, biliyordum. Onlara durumumuzu anlattıktan sonra herkesten önce masadan kalkıp kaçtım. O gecenin bir kısmını arkadaşımın evinde geçirdikten sonra İstanbul’u terk ettim. Günlerce aradılar. “Orospu olursun” diye mesajlar attılar, dönmedim. O anda umurumda olan tek şey saçlarımda hissedebildiğim rüzgardı. Tek beklediğim biraz sevgiydi. “Kızım biz seni her türlü seviyoruz” deseler yelkenleri suya indirecektim ama hayır. Kendini evliya sanıyordu babam.

Aradan iki hafta geçti. Bütünleme sınavlarım için okuduğum şehre geri döndüm. Son sınavımda hoca yanıma yaklaşıp “Umut, annenle baban seni kapıda bekliyorlar.” dedi. Çıktım, bir yere gidip oturduk. Tabii bu sırada kapının önünde iki arabayla arkadaşlarım da bekliyordu ve benim elimde telefon her an polisi aramaya hazırdım. Onlar da beni geri İstanbul’a götüreceklerinden eminlerdi. “Yasal haklarım var, dönmeyeceğim” dedim. İnanmadılar. Polisi çağırdım, inanmak zorunda kaldılar. Sonra da çekip gittiler. Bu onlar için artık bana karışamayacaklarını anlamaları gereken anların ilkiydi.

Daha sonra yurtdışına çıktım. Sınır kapısından çıkmadan önce arayıp “Ben gidiyorum, artık bana ulaşamazsınız” dedim. Bu da ikincisiydi. Türkiye’ye döndüm, defalarca çağırdılar gitmedim çünkü başıma gelecekleri biliyordum. Yemezdim. Hala sadece telefonla görüşüyoruz. Benim bir erkek arkadaşım olduğunu, kendimi ona kullandırttığımı, onunla kaldığımı bile sanıyorlardı. Ben de içimden “Beni hiç tanımamışlar,” deyip gülüp geçiyordum.

Kızlar, 18 yaşınızı geçtikten sonra hayat sizin. İyi çalışın, iyi üniversitelere gidin, burslar alın, gerekirse part time bile çalışın. Ama kendi ayaklarınızın üstünde durun ve inanın! Nazım Hikmet’in de dediği gibi;

“Güzel günler göreceğiz çocuklar,
Motorları maviliklere süreceğiz.
Çocuklar inanın, inanın çocuklar,
Güzel günler göreceğiz, güneşli günler!”

(Görsel: Justin Xia)