Merhaba, ben de sizlere içimi dökmek istedim.

8. sınıfa giden 14 yaşında bir kızım. Yaklaşık 4 sene önce kapandım; 4. sınıf bittiği zaman gittiğim Kuran kursunda sürekli “Kapanın” diyorlardı, yoksa cehennem bilmem ne… Ben de o yaşımda bunlara inanmış ve kapanmıştım. Sonrasında tamamen annemin isteği üzerine İmam Hatip ortaokuluna gittim. Orada iyice beynimiz yıkandı. 7. sınıfa kadar hiçbir sorun yoktu ama sonrasında din denen şey bana saçma gelmeye başladı ve inanmamaya başladım. Artık başörtüsü hiçbir şey ifade etmiyordu benim için. Anneme “Açılmak istiyorum” dedim, “Hayır” dedi. Sonrasında amcama tüm düşüncelerimi açtım, o benim yanımda oldu; hayatta en şanslı olduğum konuydu bu. O benim için annemle konuştu. Babam işin içinde yoktu henüz. Annem sürekli pardösü giymem için baskı yapıyordu ama babam giyimime karışmıyordu. Alışverişe babamla gidiyordum, bana istediğim şeyleri alıyordu ve kısalığına vesaire bakmıyordu. Bir süre sonra annem bu konu yüzünden benimle konuşmamaya başladı. Hatta babam şehir dışında olduğu zamanlarda beni eve almadığı bile oldu. Bana dayatılan şeyler ve bunun oluşturduğu stres sebebiyle defalarca kendime zarar verdim; sigaraya başladım, salak gibi sinirden saçlarımı kestim. Şimdi yavaş yavaş kendime geliyorum. Saçlarım uzadığı zaman babama açılmak istediğimi söyleyeceğim ve umarım liseye yeni bir sayfa açmış şekilde başlayacağım. Bunu yaptığımda annem beni hayatından silecek olsa bile ben her şeyi göze aldım.

(Görsel: Alexandra Levasseur)