Kendine güveni tam, çok okuyan bir babanın kızı olarak doğdum. Bununla beraber babam radikal sayılabilecek derecede de dindardır. Ben de onun güçlü karakterine bakarak 21 yaşıma kadar hem tesettür hem de dini yaşamaya çalışmak bakımından çok titiz bir insan oldum. Ne var ki üniversite döneminde girdiğim ortamlarda hep dindar olan kişilerden kazık yedim. Ahlaksızlığın kralını hep onlar yaptı. Şaşırıyordum, inanmaları onları neden iyi insanlar yapmıyordu? Bu insanlar bu kötülükleri yaparken Allah’tan hiç mi korkmuyorlardı?

Lisanstan sonra yüksek lisansa başladım ve felsefe dersleri aldım. İnancım sağlam olduğu için rasyonel sorular üzerimde hemen bir etki göstermedi. Yine de görüyordum ki bende bir akıl vardı ve felsefenin soruları o akla çok mantıklı geliyordu. Cevaplar ise inandığım dinde hâlihazırda yoktu. Daha sonra tarih alanında dersler görmeye başladım. Tarih de bana insan toplumlarının, dinleri kendi zaman ve şartlarına göre yaşadığını gösteriyordu. Peki ya ben de evrensel olmayan ve belli bir zamanda belli insanlar tarafından yaşanan bir dini mi yaşıyordum? Eğer bu dinin tanrısı her şeyi yaratan ve yöneten ise söyledikleri hem evrensel hem de rasyonel olmalıydı; insanın kalbine de hitap etmeliydi. Genç bir kadındım ve din adamlarının bana biçtikleri kıyafet ve yaşam biçimini hazmedemiyordum çünkü bu şekilcilik bana ne fıtri ne de evrensel geliyordu. Saçlarım yıllardır kapalı durmaktan çok güçsüzdü mesela, dökülüyordu. Bu hiç doğal gelmiyordu.

Bu şekilde dinden gittikçe uzaklaşmaya başladım ve bir süre sonra artık tam bir skeptik (şüpheci) olmuştum. İlk başta çok hoş geldi bu durum. Kendimi özgür hissediyordum, kendime daha önce hiç bakmadığım kadar bakmaya başladım. Bir yandan da düşünme ve sorgulama sürecim hep devam etti. Süreç bir yıla yaklaşırken hiçbir şeye inanmamanın insanı çok anlamsız bıraktığını, oysa insanın yana yakıla anlam aradığını gördüm. Hayatın, acıların, sevinçlerin, kayıpların bir anlamı olmalıydı; hiçliğe çıkmamalıydı bütün bunlar… Ama ben neye inanacağım?

Derken geçtiğimiz aylarda hazırladığım bir ödev sebebiyle İslam’da homoseksüellik mevzusunu araştırdım ve çok şaşırdığım bir şey ile karşılaştım. Nisa suresi 15. ayette sevicilik (lezbiyenlik) yapan inanan kadınlara ceza olarak ev hapsi veriyordu Allah; tabii eğer 4 kişi sevişme olayını gözleriyle gördüklerine şahitlik ederlerse. Durdum ve düşündüm; kamusal alanda yapılmadığı sürece böyle bir şeyi 4 kişinin görmesi imkânsız. Bir de inanan bir kadın böyle bir şeyi zaten gizli saklı yapar. Gizli yaparsa buna herhangi bir yaptırım var mı? Yok. Dışarıda insanların gözü önünde yapmış olsa? O zaman cezasının ev hapsi olduğunu söylüyor Allah Kur’an’da. Peki, sevgili ulemamız bu konuda Allah ile hemfikir mi? Hayır. Onlar ev hapsini ceza olarak görmemiş ve “Zinanın cezası çok net ama Kur’an’da homoseksüelliğin cezası yok” diyerek farklı ceza önerilerinde bulunmuş. Biri günahkâr kişinin taşlanarak öldürülmesi gerektiğini söylemiş; diğeri uçurumdan aşağı atılması gerektiğini, bir diğeri yakılması gerektiği söylerken, diğeri de üzerine duvar yıkmalı, demiş. Hayretler içinde kaldım ve bu, benim için bir uyanış oldu. Aldığım bazı tarih derslerinde İslam tarihi ile alakalı duyup kulak arkası ettiğim; diğer dinlerin ve toplumların tecrübelerinden okuduğum ve gelenek ezbercisi olmayan bazı din hocalarından da duyduğum şeyler birleşti bir anda zihnimde: din âlimleri, âlimlik sıfatlarını kullanıp inananlara aslında dinde olmayan şeyleri dinin kendisiymiş gibi sunabiliyorlardı. Ev hapsi nerede; yakmak, uçurumdan atmak nerede? Bu adamlar Allah’ın verdiği cezayı az bulup “Yetmez!” diyorlardı resmen. Peki, bunu yaparken kendilerini neye dayandırıyorlardı? Gördüm ki hem homoseksüellikle hem de kadınlarla ilgili insanı dinden ve kadınlığından soğutan ne kadar hüküm varsa hemen hepsi hadislere dayandırılıyor. Hadislerin güvenilirlik mevzusu bir yana, bu adamların bu argümanları kurmak için kullandıkları bazı hadisler de zayıf kategorisinde… Mezhep diyerek, içtihat diyerek, icma diyerek din diye kendi bakış açılarını empoze ediyorlar. İçlerindeki nefreti, ötekileştirdikleri herkese (kadına, çocuğa, heteroseksüel olmayanlara) dini kullanarak kusuyorlar. Bu konuda araştırmalarım hala devam ediyor ama “İnsanı bilip yaratan tanrı, insana bunu reva görmüş olamaz” dediğim hangi meseleyi araştırsam, gerçekten de o hükümlerin Kur’an’da geçmediğini ve ulema geleneğine dayandırıldığını gördüm. Şahsen buna kadının örtünme şeklinin de dâhil olduğunu düşünüyorum. Kur’an’daki örtünme ile ilgili ayetler, bize pardösü ya da çarşafla örtüştürülerek anlatıldığı için öyle okumaya alışmışız. Oysaki örtünme ile ilgili ayetlerin “Şöyle giyinin!“ dediği hiçbir şey yok. O tarihte Arap kadınları göğüsleri açık gezdiği için Kur’an onlara göğüslerini örtmelerini söylüyor. Örtünme ile ilgili olduğu söylenen ayetler de esasında örtünmeye değil iffetli olmaya odaklı. Yani aslında içinde yaşadığın toplumdaki giyim tarzında seni hafif bir kadın olarak göstermeyecek bir şekilde giyin ki erkekler yanlış anlayıp seni rahatsız etmesinler, diyor. Bu benim vardığım sonuç. Çok da mantıklı geliyor. Doğal ve fıtrî geliyor.

Homoseksüellik ve örtünme mevzusu üzerinden yaptığım araştırmaların beni getirdiği yer, uzun zamandır planladığım açılma konusunda beni ikna etti. Şimdi artık açılmanın sosyal hayatıma etkisinin nasıl olacağını düşünme aşamasındayım. Fakat bundan çok daha önemlisi şu; Kur’an’da konuşan tanrının insanın fıtratını bilen biri olduğunu hissediyorum ve bu müthiş bir şey. Bu kitabı artık geleneğin kara, cahil ve acımasız gözleriyle değil; kendi gözlerimle okuyorum ve görüyorum ki o kitaptaki tanrı aslında insanı doğaya çağırıyor; araştırmaya, bilmeye, görmeye, gezmeye, düşünmeye, iyi insan olmaya ve haksızlık yapmamaya davet ediyor. Ben böyle bir tanrıya inandığım için hiç kötü hissetmiyorum artık kendimi. Hatta anne gibi, baba gibi, o benim aslında en yakınım; ondan geldim ben, beni yarattı, sevdi, sevdirdi, bir sürü şey verdi. Tekrardan ve bu sefer özgür bir şekilde inanabildiğim için çok mutluyum. Geleneksel din söyleminin inancınızı elinizden almasına izin vermeyin…

(Görsel: Selma Gürbüz)