Merhaba. Ben 8. sınıfta “zorunlu bir istek” ile kapandım ama bunu asla istemedim. Kötü görünüyordum, ruhen ve bedenen rahat değildim. Eksik ve yalancı hissettim sürekli. 9. sınıftayken alışmayı çok denedim. Olmadı. Yurtta kalıyordum, bu yüzden 11. sınıfta örtüyü gizli gizli boynumu açarak takmaya başladım ve ardından 12. sınıfta ani bir kararla “gizlice” açıldım. Anneme anlattım aslında ama asla kabul etmedi, hala etmiyor. Bu durum beni o kadar sıktı ki.

Birine âşıktım, ilişkimiz vardı ve en sonunda birlikte olduk. Bu öğrenildi ve evlendik ama zorla değil, seviyordum eşek herifi. Düğün öncesi kocam ve kaynanam birlik olup zor bela annemle konuştular ve ailem ses çıkarmadı. Annem ve babam düğünümde bana arkalarını döndüler ama açılmıştım. Aradan üç ay geçti. Kocam beni dövdü; aradım annemi, “Al beni” dedim. Tekrar kapatmazlar diye düşündüm, hiç de söylemediler böyle bir şeyi. Yanlarına geldim, eve geldikten 15 dakika sonra kapanmaya zorlandım. Yine zorlandım. Yine. Çünkü artık duldum onlara göre ve başkasına açık olabilirdim. Bir ay boyunca evden çıkmadım ama ne yazık ki sonunda pes ettim, zaten savaşamazdım. Yaralayacak kadar bile kuvvetim yoktu, ne acı.

Üniversite okuyorum ama ağlamak istiyorum. Otobüs durağında ruj sürüyorum. Çok çeşitli psikolojik sorunlarım vardı. Kendimi manyak sanıyordum, ilaç bile kullandım. Açıldığım dönem o kadar soruna rağmen psikolojim iyiydi. Şu sıralar hayat çok güzel gittiği sanılırken benim yine sorunlarım var. Kompülsif davranışlarım ve kronik baş ağrılarım. Allah’a inanırım ama neden? Neden bu kadar eziyet? Açılmak için ikinci kez evlenemem. Boğazım dolu dolu şu an ama bir gün mutlaka iyi olacağım. Umarım o gün gençlik elden gitmeden gelir.

(Görsel: Adriana Marmorek)