Selam, nasılsın? Ben de kendimi anlatmak için geldim çünkü bizim gibilerin pek şansı yoktur, bilirsiniz.
Şu an dokuzuncu sınıftayım. Beşinci sınıfta neyin ne olduğunu bilmeden ve henüz adet dahi olmamışken kendi isteğimle (!) kapandım. Tabii ailem de muhafazakâr kesimden. Bu yüzden ilk başlarda sıkıntı olmuyor. Gittikçe insanlar garip bakmaya başlıyor. Akrabalarım hep garip baktı annem ve bana. Onları hiç sevemedim. Kapandıktan 1-2 ay sonra adet oldum zaten. Artık açılmak için hiç umudum kalmamıştı. Küçükken tayt, pantolon giyemezdim. Erkek arkadaşlarım olamazdı. Hatta ilkokuldayken annem beni okula kapalı göndermeye çalışmıştı, ağlaya ağlaya çıkartmıştım. Bir müddet sonra nefret ediyor, benliğini unutuyorsun. Bana kimse destek olmadı, olmuyor. Yaklaşık 5 senedir kapalıyım ve ben nefes alamıyorum. Her gün bu örtüyü takıp dışarı çıktığımda kendimden nefret ediyorum. Aileme defalarca söyledim. Annem aşırı duygusal birisi ve bu konuyu her açtığımda ağlıyor. Artık umurumda değil üzülmesi. Çocukluğumu yaşayamadım. Senelerdir ilaç kullanıyorum ve beni, bile bile buna mahkûm ediyorlar. Artık sokakta, metroda veya otobüste gördüğüm açık kadınların kıyafetlerine bakıp iç geçirmekten bıktım. Kimsenin yanımda olmamasından, saçlarımı hissedememekten, dışarıya çıkmaktan nefret edişimden bıktım. Neden özgür olamıyorum? Bu örtüyü her gün ağlaya ağlaya takan ve renklerden dahi nefret eden benim. İki yıldır deistim fakat bazen bir tanrı varsa bu kadar acımasız olamaz, diye düşünmüyor da değilim. Yanımda kimse yok ve bu canımı çok yakıyor. Çevremdeki herkes açık kadınlara sürtük gözüyle bakıyor. Bu kadar acımasız olmayın.
(Görsel: Anish Kapoor)
“Kapandıktan 1-2 ay sonra adet oldum ve artık açılmak için hiç umudum kalmamıştı.” için 4 yanıt
Hikayelerimiz benzer. Annene ne dedin sen ben söylemeye cesaret edemiyorum ve ne diyeceğimi bilmiyorum.
Ben, sen mutlu ol diye kapandım/imamhatibe gittim. Senin istediğin gibi bir evlat olabilmek için, benimle gurur duyabilmen için kapandım. Sadece beni sev diye… Şimdi çok büyük bir hata yaptığımın farkındayım. Senden izin istemiyorum sadece aldığım kararları sana bildirmek istiyorum, dedim. Dürüst olduğum için beni tebrik etti. Sonra sakın bir daha kimse için böyle karaklar alma dedi. Açılırsan sana karşı tavırlarım elbette değişir çünkü sen Allah’ı üzüyorsun bilmem ne… Sonra birden bağırmaya başladı. İçini döksün diye bekledim. Sonra, anne şunu bilmeni istiyorum evet şimdi açılmayacağım ama bu bugün olmazsa okulum bitince olacak. Bu bir gün olacak bunu anla ve kabul et dedim. Balkona falan açık çıkıyorum. Bu durumu kabullenmesi için ona yardım ediyorum. Ben onlar için elimden geleni yapıyorum. Benim vicdanım rahat. Elbette bazı kısıtlamalar olmasın diye dikkatli davranıyorum.
Not:Yazan kişi değilim 🙂 sadece tecrübemi paylaşmak istedim. Umarım yardımcı olabilmişimdir:)
Bana instadan mesaj atarsan sana yardımcı olmak isterim. @byzadarca
canım kadınlar, yapmayın, etmeyin, şurada belki bir gün, belki yirmi yıl, belki de beş dakika ömrümüz var. lütfen kendinize, o güzel zihninize yapmayın. biz böyle devam edersek kimler aydınlık günler için umut edecek? her ne kadar hiçbir şey yapma zorunluluğumuz olmasa da bizler kadınız, bizler koskoca devrimlere konu olmuşuz, dinlere konu olmuşuz. lütfen kendinizi bırakın. özgür kalın. bunu hak ediyorsunuz. hak ediyoruz.