Konuya nasıl başlayacağımı bilemiyorum ama şunu söylemeliyim ki başardım.

8. sınıfta emrivaki bir şekilde kapanmıştım; olaylar o kadar hızlı gelişmişti ki ne olduğunu bile anlayamamıştım. Ailem “Kapanmayı istiyor musun?” diye sorduğunda “Evet, ileride” demiştim; üniversite dönemini falan kastediyordum. Ama onlar yanlış anlamış olacaklar ki ben bunu söyledikten 2 gün sonra alışverişe gittik ve yaklaşık 4 gün sonra da kapandım. Kapanmayı istiyordum çünkü İmam Hatip okuyordum; çevremdeki çoğu insan zaten kapalıydı ve ben de başka alternatifimin olmadığını düşünüyordum. Neyse ben kapandım, kapandığım günden beri aklımda açılma düşüncesi vardı ama ailem karşı çıkar diye kimseye söyleyemiyordum. 1 sene böyle geçti ve ben artık liseye geçtim. Büyüdüm; farklı ortamlar gördüm, en önemlisi de farklı insanlar tanıdım. Açılma isteği aklımdan bir an olsun çıkmıyordu. 10. sınıfa geçtim ve artık dayanamıyordum, çok zor geliyordu. Kapalı gibi giyinmiyordum, ailem tepki gösteriyordu giydiğim kıyafetlere. Okuldan eve olabildiğince hızlı gelmeye çalışıyordum, sırf saçlarımı açabileyim diye.

Bir gün okuldan eve geldiğimde arkadaşlarıma mesaj attım ve açılmak istediğimi söyledim. Onların desteği sayesinde aynı gün ablama da söyledim fakat ablam bunun bir özentilik olduğunu, beklemem gerektiğini ve zamanla geçeceğini söyledi. Ben de bekledim bekledim fakat geçmedi. En sonunda anneme söylemeye karar verdim ve bir cesaretle annemi karşıma alıp söyledim. Annem hiçbir şey demedi, öylece suratıma baktı. Annemin beni önemsememesi beni daha çok sinirlendirdi çünkü bu durumun bir çözümü yokmuş gibi hissettim.

Babama söyleyebilmek için 10. sınıfın bitmesini bekledim. 10. sınıf bitti, yaz tatiline girdik ama babama söyleyecek cesareti bir türlü bulamıyordum. Bir akşam cesaretimi topladığımı sanarak söylemeye kalkıştım ama yapamadım. Ablama “Sen söyler misin?” dedim ve birden söyleyiverdi. Babama umutlu gözlerle bakıyordum, anlayışla karşılayacağını düşünmemiştim ama yine de bir umudum vardı. Babama baktığımda yüzü kıpkırmızı olmuştu, kendimi kötü hissetmeye başlamıştım. Babam bana “Böyle bir şey için benden izin isteme, asla müsaade etmem” ve umudum yerini gözyaşlarına bıraktı.

Akşam olduğunda ve yalnız kaldığımda odamın penceresinden kafamı çıkartıp saçlarımda rüzgârı hissediyordum ve bu bana güç veriyordu. Kararlıydım, 1-2 hafta aralarla bu isteğimi tekrarlıyordum fakat cevap hep aynıydı. Artık sabahlara kadar insanların açılma hikâyelerini okuyarak zaman geçirmeye başlamıştım. Burada bir yazı okudum ve o yazı beni çok cesaretlendirdi. Bir gece saat 3 gibiydi, dedim ki kendi kendime “Yarın bu iş olacak, yarın olmazsa bir daha olmaz”. Sabah oldu ve ben basketbol antrenmanıma giderken anneme evden açık çıkacağımı söyledim, annem yine tepkisiz. Ben hazırlanmaya başladım, sırt çantamı aldım ve dışarıya çıktım. Saçlarım açıktı, rüzgârdan savruluyordu. Mutluluktan ağzım kulaklarımdaydı. Tabii babamın bundan haberi yoktu. Ertesi gün yine antrenmana giderken babama “Biliyor musun, ben dün başım açık dışarıya çıktım” dedim. Babam üzülmemiş gibi yaptı oysa biliyorum, onu çok üzdüm. Ama bu benim hayatım ve o bir erkek olarak bu duyguyu asla bilemeyecek. Bu yazıyı okuyup istemediği halde kapalı olanlara şunu söylemek isterim; bugün yapın çünkü bugün yapmazsanız bir daha hiç yapamayabilirsiniz. Kapalı olduğum zamanlarda en büyük hayalim buydu. Siz kendinize bunu yapmayın; en büyük hayaliniz açılmak olmasın. Umarım cesaretlendirmişimdir.

(Görsel: Alexandra Levasseur)