Nereden ve nasıl başlayacağımı cidden bilmiyorum. Hepimizin farklı farklı hikâyeleri var. Ben de sizlere kâbus dolu hikâyemi anlatacağım, lütfen üşenmeden okuyun ve bana geri dönüş yapın.

15 yıl önce ailemizin 3. çocuğu olarak Ankara’da dünyaya gelmişim. Kendimi bildim bileli ailemizin neşesiydim. Geceleri korkarak uyuyan bir neşe. Ailemizde taciz olayları görülüyor ve kimse ses çıkartmıyordu. Ses çıkartan kişiyi de kan davası çıkmasın diye susturuyorlardı. Cahil bir topluluk içinde yaşamaya çalışmak çok zor.

Ben çocukluğumu 8 yaşında kaybettim. Ben 12 yaşına gelince babam bir kaza sonucu vefat etti. Babamın vefatında annem hamileydi ve babamın vefatından 4 gün sonra kardeşim dünyaya geldi. Bedensel engelli bir abim var. Ona babamın vefatını söylemek çok zor oldu, acısını anlatamam. Babamın vefatından sonra annemin isteğiyle Şanlıurfa’ya, annemin memleketi olan ve anne tarafımın yaşadığı yere, taşındık. Biz Şanlıurfa’ya taşındığımızda benim psikolojim çok kötüydü, sonrasında daha da kötü oldu. Artık inandığım düşüncelere göre yaşayamıyor ve istediğim kıyafetleri giyemiyordum. Anne tarafım dışarıdan çok Müslümanmış gibi görünen ama aslında kul hakkı yiyen, insanların arkasından konuşan ve daha birçok şeye şahit olup susan bir topluluk. Benim giyimime çok karışıyorlardı ve artık 8. sınıfın sonunda pes ettim. Kendi isteğimle gibi gözüküyordu ama ben psikolojik sıkıntılarım sebebiyle ve ailemin beni sevmesini istediğim için kapandım.

2 ay sonra açılmak istedim ama annem ve ablam çok kızdı, bana karşı hakaretler içeren cümleler kurmaya başladılar. Evde her gün kavga oluyordu. Annem benim ısrarlı olduğumu görünce bu konuyu teyzelerime söyledi. Her gün bana kızıyor ve benim kararımdan dönmemi söylüyorlardı. Ailede dayımın sözü geçerlidir; dayıma söylediler, bana hakaret etti ve sonra da beni susturdular. Sömestr tatilinde tekrar açılacağımı dile getirdim ve yine aynı muamele yapıldı. Yaz tatilinde yine konuyu açtım, beni bir tek vurmadıkları kaldı. Evden kaçmaya çalıştım, bu sefer de başıma gelmeyen kalmadı. Artık sağlıklı düşünemiyorum, intihar etmeyi planladım. Herkesten nefret ediyordum. Yaşamak istemiyordum. İslam’dan nefret ediyordum, her gün lanetler okuyordum. Annem “Zamana bırak” dedi.

Konuyu 1 ay önce yine açtım. Okulumu değiştirdim, yine tüm düzenim bozuldu. Annem, açılırsam beni okula göndermemekle tehdit etti. Sonrasında annem “Açıl” dedi ve tam açılacakken “Diyaneti arayacağız” dedi ama ben istemedim çünkü İslam’dan nefret ediyorum. Benim bu hale gelmemi onlar istedi. Annemin üzülmesini istemiyorum. Anneme bu durumu nasıl dile getirebilirim? Daha bir sürü konu var ama şu an bu kadarını yazabiliyorum. Ailemizde herkes bana deli gözüyle baktığı için telefonum da elimden alındı, bilgisayarım da. İnternete girmem bile yasak. Lütfen bana geri döner misiniz?

(Görsel: Madge Gill)