Açılmak istediğimi 3 kez güzel bir dille anlattım, karşılarında hüngür hüngür ağladım. “Mutsuz oluyorum baba” dedim. “Olsun, kapalı olman daha önemli” dedi. Böyle olmayacak dedim kendime sonra. Sabah bir şey demeden hazırlanıp saçlarımı güzelce yaptım, “Ben gidiyorum baba” dedim. Saçımı gördü, “Gitmiyorsun bir yere, otur” dedi. Karşı çıkamadım, zaten karşısına geçecek cesareti toplamak için bile ne kadar uğraşmıştım. O gün okula gitmedim.

Annem ve babamın okuldan alma tehditleriyle bu düşünceyi aklımdan silmeye ikna edildim. Bana “Biz de zamanında açılanlara sövdük, bir yakınımızı açıldı diye hayatımızdan sildik; şimdi sen açılırsan millet dedikodu yapıp bize söver, açılamazsın çünkü milletin lafı senden daha önemli” diyemediklerinden dolayı “Allah seni kapatmadık diye bize de günah yazar” diyorlar. Hâlbuki böyle bir şey olmadığını onlar da biliyor.

Müslüman bile değilim ama bu başörtüyü takmak zorundayım. Her gün düşünüp ağlıyorum. En basitinden giymek istediğim bir tişörtü bile içine bir şey giymeden giyemiyorum. Sürekli saçım gözükmesin diye uğraşmaktan da sıkıldım. Özgür hissetmiyorum, ki zaten değilim de. Lise 2’ye gidiyorum ve açılmak için 18 yaşımı bitirmeyi beklemeye karar verdim. Tehdit edebilecekleri şey paraysa da onu kendim kazanayım, sokağa atmaksa da kendim ayakta durayım diye. 3 yılımı her gün üzülerek ve saydırarak geçireceğim, harika…

(Görsel: Kerry Phippen)