Merhaba, ben 28 yaşındayım ve 2 yıl önce saçlarımı açtım. Benim kapanma hikâyem evlenip çocuğumu kucağıma aldıktan sonra başladı.

18 yaşındayken kendi isteğimle evlendim. Erken yaşta evlenmeme kızmayın. Hayatta bazen bazı tercihler yapmanız gerekir. Eğer evlenmeseydim muhtemelen şu an üniversite okumuyor olurdum ve daha kötü bir hayatım olurdu.

Evlendim, istenmeyen bir gelindim; asla beni içlerine kabul etmediler. Eşimin ailesi muhafazakâr bir aile ve büyük bir cemaate üyeler. Ben açıktım ve beni asla kendilerine layık görmediler. Sürekli aşağılamalara maruz kaldım. Bütün akrabaları aşırı tutucu, girdiğim her ortamda hor görülüyordum. Bunlara aldırmıyor ve inançlarına saygı duyuyordum ama asla aynı saygıyı görmüyordum. Bir gün bisiklet yaka tişört ve kot pantolon giydiğim için aile ortamında çıplak ilan edildim, çok aşağılayıcıydı. Beni bu gibi şekillerde küçük düşürerek kapanmamı istiyorlardı. Psikolojik şiddete maruz kalıyordum. Kapanmamı istemelerinin sebebi el âleme “Ey ahali, görün; gelinimizi dize getirdik” diyebilmekti.

Bir kızım oldu. Sürekli aşağılamalar, dışlamalar ve anlatılan aşırı korkunç hikâyelerden sonra kapanmak ve onların deyimiyle ‘normal bir insan’ olmak istedim. Girdiğim ortamlarda sürekli odak noktası olmak istemedim ve kapandım. Ama kapanmakla bitmedi, sürekli daha fazlası istendi. ‘Namaz kıl’ dendi, kıldım. ‘Cemaate gir’ dediler, ‘Hayır’ dedim. ‘O zaman kızını orada okut’ dediler, ‘Hayır’ dedim. Bu defa da çok kötü biri olmakla suçlandım. Aynaya baktığımda kendimi tanıyamıyordum; çok çok mutsuzdum ve kendine hiç güvenmeyen biri olmuştum. Sürekli aşağılanırken, dinin emrettiği gibi karşı gelmemek için çok büyük bir çaba sarf ediyordum.

Bir gün düşüncelerimi susturmamaya karar verdim ve kendime ‘Neden kapalısın?’ diye sordum; cevap yoktu. Mutlu musun? Hayır. ‘Bu hayata neden devam ediyorsun?’ dedim ve bir adım attım. Eşime “Ben açılmaya karar verdim” dedim. Tabii ki bir tepki ile karşılandım, “Ailem ne der? Düzenimiz bozulmasın, böyle iyi” dedi, beni ikna etmeye çalıştı. Kararlıydım, “Hayır” dedim. Bu sefer de her zamanki gibi tehditler başladı ve kapı gösterildi. (Eşim asla dindar biri değildir. Alkol, sigara kullanır ve bekârken her ay başka kadınla gezermiş.) Evden kovulmak da yıldırmadı. Kabul, dedim; “Boşanalım”. Artık özgürlük için bir adım atmıştım, bir daha geri adım atmayacaktım. “Boşanalım” dedim, gerekli her şeyi hazırladım. Eşim çok korktu, çok ciddi olduğu gördü ve “Tamam, kararını destekliyorum” dedi. Bu süreçte kayınvalidemlerle görüşmeyi kestim çünkü istekleri hiç bitmiyordu. İşi, görümcemin çocuğu olmadığı için benden çocuk istemeye kadar vardırdılar ve artık sınırı aştılar; hepsini kapı dışarı ettim. Kayınvalidem açıldığımı duyunca beni reddetti, “Artık böyle bir gelinim yok” dedi. Umurumda bile değildi. Açıldım ve öyle özgür, öyle özgüvenli, öyle zihni açık ve öyle musmutluyum ki. Umarım benimle aynı veya farkı sebeplerden dolayı kapanıp açılmak isteyen her kadın kendi özgürlüğünü eline alır ve mutlu olur.

(Görsel: Jeanie Tomanek)