Merhabalar. Benim hikâyem 2015 yılında başladı. O zamanlar lise 1. sınıfa gidiyordum. Annem çarşaflı bir kadın ve bir tarikata mensup. Babam da dinine bağlı bir insan. Annem çarşaf giydikten sonra ailemize ve kendi kardeşlerine bu yönde baskı uygulamaya başladı. Biz bu durumdan rahatsız oluyorduk ama babam annemi savunuyordu.

Bir gün dışarı çıkmak üzere hazırlanmıştım ve annem tarafından kapanmam için tehdit edildim. Kapanmak zorunda kaldım. 14 yaşındaydım, o zamanlar çok da zor gelmedi. Sonra okulda yaşadığım bazı sorunlar sebebiyle odamda ağladığımı gören annem beni okuldan aldı ve yatılı bir kursa verdi. Kurs annemin bağlı olduğu tarikatın kursuydu. Burada herkes çarşaflıydı, yalnızca ben ve bir başka kız şal takıyorduk. Bu süre zarfında 15 yaşında gelmiştim. Kursta ilk zamanlar her şey iyiydi, sonra işler çığırından çıktı. Defterler okunuyor, özel eşyalar karıştırılıyordu. Sorduğumda bunun bir kural olduğu söylendi. Bizim özel hayatımız olamazmış. Kursta farklı bir baskı daha vardı; çarşaf giymek zorundaymışsın gibi davranılıyordu. Ben de zorla giydim. 18 Mart 2016’da giydiğim çarşafı, 21 Kasım 2016’da çıkardım. Nasıl bir his, bilemezsiniz. Nefes almaya başlamış gibiydim. Annem üzerimde hala baskı uyguluyordu ama babam artık karışmıyordu.

Şimdi sene 2020. Babam artık daha demokratik bir adam ve beni, onun kızı olduğum için seviyor. Annem geçen gün “Seni doğurdum sonuçta; kızımsın, atamam ya” dedi. Sanırım sonunda isteğime kavuşuyorum. Erkek arkadaşım da bana destek oluyor. Kız arkadaşlarım da öyle. Çevre baskısını umursamıyorum. Yapacağım galiba kızlar, oluyor galiba. Şu an akşam lisesinde 3. sınıf öğrencisiyim. Sınıfta belli bir yaş ortalaması yok; yaşlı da var genç de. Herkes anlayışlı ve bu yüzden onların da herhangi bir laf söyleyeceklerini düşünmüyorum.

Sizleri seviyorum kızlar. Bir gelişme olursa yazacağım.

**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.