Merhaba. Benim kapanma hikâyem adet olduğumda başladı. Annemin zoruyla kapandım. Benim bunu istemem ya da istememem önemli değildi. ‘Kapan’ diyorsa kapanacaktım. Sonunda kapandım. Başörtüsü takmak bana gün geçtikçe yük gibi geldi. Gittikçe daha çok örtündüm, en sonunda karalara büründüm. Şu an çarşaf giymem için dua ediyor. 14 yaşında bir kızım ama giyimim bana yaşlı bir kadınmışım gibi hissettiriyor. Açılmak istediğimi 2 kez söyledim, demediği laf kalmadı. “Kapalıyken daha güzelsin, şu kişi de kapanınca güzelleşti” ya da “Senin gibi bir kızım olacağı aklıma gelmezdi, kendi kendini yakacaksın, Allah’la dalga mı geçiyorsun!” gibi benim için çok mantıksız olan cümleler kurdu. Cesaretim ve özgüvenim zayıfladı. Açılırsam annem bir daha yüzüme bakmaz. Onu kaybetmek istemem çünkü ne de olsa annem. Etrafımdaki herkes annemle aynı düşünce tarzına sahip. Bu yüzden kendimi çok yalnız hissediyorum. Herkes isteyerek kapandığımı zannediyor. Yardım isteyebileceğim biri yok. Annem beni sıktığının ve zorladığının farkında. Bir tarikatın şeyhini, hocasını, hocalarını, talebelerini, cemaatini çok önemsiyor. Onları sevmeyeni o da sevmez. Onlar ne derse doğrudur diye düşünüyor. Çok katı bir cemaat. Beni de o yola çekmeye çalışıyor ama direneceğim. Tesettürle ilgili nasihat veriyor bazen. Diğer farz ibadetlerimi yaparken çok mutlu oluyorum ama başörtüsü takmak beni boğuyor ve yoruyor. Hayatım zindana dönmüşmüş ve zehir olmuş durumda. Sanki küçücük bir çıkmaz sokağa sıkıştım ve oradan çıkamıyorum… Çocukluğum bir bez parçasının altında kayboluyor ama gençliğimin kaybolmasına izin vermeyeceğim…

(Görsel: Pierre Mornet)