9 sene… Nereden başlayacağımı bilmiyorum. Şöyle söyleyeyim, ben, büyük ablam ve annem kapalı diye 8 yaşımdayken kapandım, sonra pişman oldum. Konusunu anneme açtığımda annem böyle bir şeyin asla olmayacağını söyledi; son derece karşı çıktı, baygınlık falan geçirecek gibi oldu. Ben de konuyu kapattım. Arkadaşlarıma anlattım, onların da çoğu karşı çıktı. “Saçmalama” vesaire… Dinden çıkmışım gibi davrandılar ve bu kişilerin çoğunun da başı açık. Neden böyle bir tepki verdiler, bilmiyorum.
Şimdi kaç yaşında olacağını soracak olursanız; 17 yaşındayım. 10. sınıfta okulu bırakıp açık liseye geçtim. Açılamayacaksam evde kalayım, evden çıkmayayım, dedim. Tasdiknamemi alıp açıköğretim lisesine yazıldım. Çok pişmanım, 8 yaşımda yaptığım bir hata hayatıma mal oldu. 9 sene boyunca bir an olsun isteyerek kapanmadım, aksine nefret ettim. Boneyi bağlayıp şalı elime alıp aynanın karşısına her geçtiğimde ağlayacak gibi oluyorum. Hayattan tiksindim; asla makyaj yapmıyorum, hep aynı şalı takıyorum, aynı kıyafetleri giyiyorum, hiçbir yere gitmiyorum. Çünkü ben bunu taktıkça hayatın benim için bir anlamı kalmadı. Ben bundan memnun değilim ve bu hayatı istemiyorum.
Kuzenlerimle toplanıyorum, aralarında en küçük benim ama kapalıyım diye hep onlardan büyükmüşüm gibi, ablalarıymışım gibi davranıyorlar. Diğer kız kuzenlerime prenseslermiş gibi bense onların ablalarıymışım gibi davranıyorlar. Onlarla gece dışarı çıkmak istediğimde dışlanıyorum, kötü bakıyorlar. “Sen kapalısın, nereye gideceksin? Bu saatte evde otur sen, onlar çıksın. Sen kapalısın, onu yapamazsın. Sen kapalısın, şunu yapamazsın…” Artık buhar olmak istiyorum, yok olmak istiyorum. Hayattan öylesine tiksindim ki ne yapacağımı bilmiyorum. Annemi bu duruma alıştırsam abilerimi alıştıramam, ablalarımı alıştıramam. Babam zaten bizden ayrı yaşıyor, çok önceden annemle boşandılar. Ama o da bu duruma çok karşı, beni öldürebilir bile. Abilerim de aynı şekilde… Annem ve ablalarım da onları destekler. Bilmiyorum, artık beni her şeyde dışlıyorlar, sevmiyorlar, istemiyorlar, değer vermiyorlar. Onlar yüzünden 9 senemi çöpe attım, en güzel senelerimi… Onlar bana hala böyle davranırlarken…
(Görsel: Marie Muravski)
“9 sene boyunca bir an olsun isteyerek kapanmadım.” için bir yanıt
Seni çok iyi anlıyorum beni yaklaşık 2 ay önce zorla kapattılar.Şuan sokağa çıkma yasağı olduğu için kapalı bir şekilde dışarı çıkmıyorum zaten ama birgün tüm bu olaylar bittiğinde liseye geçicem ve okula gidicem.Kendimden nefret ediyorum.Başartüsü beni gizliyor gibi hissediyorum.Başörtülü istediğim gibi davranamıyorum.Feministim ve başörtüsü feministlik ile hiç uyuşmuyor umarım birgün açılabilirim.