Başımı 13 yaşımda örtmeye başladım, yeni regl olduğum zamanlardı. Aile baskısı yaşamadım fakat ailem muhafazakâr bir aile ve bu yüzden benim de kafamda ‘Bunu yapmak zorundayım’ gibi bir düşünce oluşmuştu. Yıllar geçtikçe ailemin düşünceleriyle kendi düşüncelerimin çeliştiğini fark ettim. Annemle saatlerce tartışırdım. Annem “Bu hayatta sadece tek bir doğru var, yanlış düşünüyorsun” diye geçiştirirdi beni. Kendi iç sesimi duymak bile zor gelmişti, kendimi yıllarca bastırdım. Ders çalışmaktan başka bir şey yapmıyordum, düşüncelerimi adeta içime hapsetmiştim.

16 yaşımda artık kararımı verdim. Annemi ve babamı yanıma aldım, konuşmaya başladım. Başörtüsü takmanın bana ağır geldiğini, bu yükün altında ezildiğimi söyledim. Babam önce bana çıkıştı, bunun bir heves olduğunu düşündü. Annem benimle günlerce konuşmadı. Başörtünün kutsal bir araç olduğunu biliyorum ama ben insanların beni daha tanımadan bir kefeye koymasına tahammül edemiyorum.

Şu an 17 yaşındayım. Daha güzel bir yaşam için günlerce ders çalışıyorum, 1 sene sonraki ben’in hayalini kuruyorum. Fikirlerini savunmakta özgür, hem bedenen hem ruhen hafiflemiş bir ben… Zor olduğunun farkındayım. Ailemin ben açıldıktan sonra vereceği tepkiyi bilmiyorum. Fakat düşüncelerimde net olduğumu anlamak bile rahatlatıyor beni. Ben artık gerçek ‘ben’ olmak istiyorum.

(Görsel: Selma Gürbüz)