Merhabalar, bu sayfanın uzun zamandır takipçisiyim fakat kendimde bunları yazacak gücü bir türlü bulamamıştım. Ancak şimdi, şu anki halimden daha kötü hissedemeyeceğime inandığım için yazabiliyorum.

Müslüman bir ailede doğdum. İlkokula ve ortaokula giderken bana; henüz 3 yaşımdayken banyodan çıplak şekilde kaçıp mutfak camından sarktığım için annemin beni nasıl dövdüğünü anlatır, bununla eğlenirlerdi. Böyle bir ortamda hatırlayabildiğim ilk şeylerden biri de 6 yaşındayken anaokulu mezuniyet dansımı yapmamı isteyerek beni işyerlerinin arkasında taciz eden üst komşumuzun oğulları ve ben orada sadece dans ettiğimi sanırken annemin onların yanından yarı çıplak alıp dövmesidir. 15 yaşıma kadar sürekli şiddet gördüm. Akrabalarım beni çok ağırbaşlı sanırdı ama küçücük bir çocuk ağırbaşlı olmaz, olsa olsa korkak ya da özgüvensiz olur.

6. sınıfta bir hevesle kapandım. Heves demeyeyim de daha çok ilgi açlığım sebep oldu. Annem ve babam bana sürekli tesettürlüleri övüyor, ‘ Bak, ne güzel kapanmış’ diye onları örnek gösteriyorlardı. ‘Anne, beni seviyor musun?’ gibi çocukça sorularıma annem sürekli “Kapanırsan daha çok severim” diye cevap veriyordu. Bunlarla beraber 6. sınıfta bir ay kadar kapalı kaldım ve ardından zor bela anneme koşup oynarken zorlandığımı söyledim. Annem başta biraz yadırgadı ama o da kendince modern bir anne olmak istediğinden “Peki ama yaşın büyüyünce güzelce kapanacaksın, öyle bir daha açılmak falan yok” diye tembihledi ve böylece açılmama müsaade etti. Lakin ben zaten bu zamana kadar önemsiz bir notumun düşük gelmesinde ya da herhangi bir yanlışımda “Okumazsan seni Kur’an kursuna yatılı yollarım, okuldan da alırım” tehditleri ile büyümüştüm. Bunun üstüne bir de 8. sınıfta ilk sevgilimin anneme yakalanmasından sonra “Babana söylersem seni öldürür” ile sabahları beni döverek uyandıran annemi ikna etmek için lisede kapanacağımı söyledim ve onu böyle yatıştırdım. Bu, belki benim hayatımın hatasıdır. Keşke o zaman babam bu durumu öğrenip bana annemin dediği şeyleri yapsaydı da ben kapanmasaydım.

Şimdi yaklaşık iki senedir kapalıyım. Annem ve babam, beni bu halimle bile beğenmez, giydiklerimi kısa bulur ve sürekli kavgaya tutuşurlar. Yapacak bir şey yok. Sizden aldığım güç ile geçen sene anneme açılmak istediğimi söyledim fakat benimle 1- 2 hafta konuşmayınca dayanamadım ve ne isterse yapacağımı söyledim. Böylece bir daha bu konuyu ağzıma almam yasaklandı. Geçenlerde annem beni ağlarken görünce nedenini sordu. Onun bir şeylerin farkında olduğunu biliyorum ve bu yüzden tepkisini ölçmek için biraz sessiz kaldım. Belki başka bir sıkıntım olsaydı benimle beraber çözmek isteyecekti ama o “Yine başını mı açmak istiyorsun” diyerek arkasını dönüp çıkıyordu ki ben yine dayanamadım ve başka bir şey olduğunu söyleyerek ortaya bir yalan attım.

Kendime kızmak istiyorum, neden onlar seni olduğun gibi sevmiyorken sen onları böylesine seviyorsun diye ama olmuyor. Ben hep ilgi bekleyen bir çocuktum. Ben de isterdim babasının prensesi olmayı. Ne yazık ki şimdi yaklaşık bir senedir ikiyüzlü bir oyun oynuyorum. Tam anlamıyla istedikleri kız modeliyim. Covid–19 günlerinde onlara sık sık yemek yapar, kanaviçe işlerim. Yaparken gocunduğumdan değil fakat başka seçeneklerim de olsun isterdim. Yalnız bu oyunun sayesinde bir senedir neredeyse hiç şiddet yok. Buna rağmen öneremiyorum bunu, kendime olan saygım azaldı galiba. Artık onlar beni sahura kadar uyumayıp yemek yapan kızları olarak biliyor, ben ise sabah orucumu bozuyorum ve bundan bir suçluluk da duymuyorum. Onlar beni istedikleri partinin seçmeni yapabileceklerine inanıyorlar, ben ise onların tam karşısındayım. Onlar bana zorla her gün Kur’an okuturken benim imanımla duygusallaştığımı ve sesimin titrediğini sanıyorlar ama ben içinde bulunduğum duruma üzülüyorum sadece. Onlar, dini sohbetlere yanımdakilerin yaşları küçük diye gitmeyi istemediğimi sanıyorlar ama benim içime daraltı geliyor, duramıyorum aslında.

Sizden bir ricam var, artık üniversite sınavına girmeme 2 sene kaldı. Üniversitemi şehir dışında yazarak tek bir gecede iplerimi koparmak, belki bir mektup yazarak kendimi sokağa atmak istiyorum. Ancak gerçeklere çok mu uzak bu hayallerim, bunları merak ediyorum. Daha önce kimsenin fikrini alma şansım olmadı. Nasıl özgürleşirim, bilmiyorum. Ben pek yapamadım; siz yapın, cesur kalın. Bir de sizlere bizler için çok anlamlı olabilecek bir şarkı bırakarak ayrılmak istiyorum: Bulutsuzluk Özlemi-Özgürlük Emek İster

(Görsel: Marcella Cooper)