Kendime söz vermiştim; açılır açılmaz ilk işim bu sayfaya yazmak olacaktı ama kısmet değilmiş. Ben bir ay sonra 20 yaşında olacağım ve kapanalı tam 6 sene olacak.
Biz beş kardeşiz ve ben bu beş kardeşin en büyükleriyim. Benden küçük iki kız kardeşim kapandıktan sonra bana uygulanan kapanma baskısı da iki kat arttı. Kapandığım günden bir gün önce, annem bana kapanırsam her istediğimi alacağını söylemişti ve ertesi gün kuzenimin nişanı vardı. Biraz dar gelirli bir aileyiz, pek fazla kıyafetim yoktu. Çocuk aklı işte, annem bana elbise alacak diye kapandım. Ama kapalı olarak dışarı çıktığım ilk günden beri pişmanım.
İlk senelerde kimseye söyleyemedim, nasıl diyecektim ki? Ailem pantolon giyen insanlara namussuz gözüyle bakıyorken.. İstedigim hayat bu değil, ben saçımı savura savura gezmek istiyorum. ‘Dışarıda kızlar saçlarını örüp rengarenk tokalar takıyorlar, onlar gibi olmak istiyorum’ diyemezdim. Ama bir sene önce babama söyledim, arabadaydık; bağırıp çağırdıktan sonra “Başımı öne eğdirecek, beni utandıracak bir şey yapmadan duramıyorsun, değil mi?” diye bağırmıştı. İki dakika sonra sakinleşip, ‘Annenle konuş, izin verirse açılırsın’ demişti.
Annemle konuştum, ‘Eğer açılırsan sana kızım demem’ dedi. Aylar geçti ve ben annemi ikna ettim, anladı halimi. Bu sefer de babam, “Ben seni geçiştirmek için öyle söyledim, bugün saçını açan yarın g*tünü de açar” dedi. Açılamayacağımı bir kez daha anladım. Üniversiteye gidip orada açılmayı düşündüm ama bu saatten sonra ona da asla izin vermezler.
En tuhafı da ne biliyor musunuz? Ben lezbiyenim -bunu ilk defa burada söyleme cesareti buldum-. Ben ömrümün geri kalanını bir kadınla geçirmek isterken, ‘lezbiyen’ kelimesi geçince dalga geçen arkadaşlarıma, ‘Allah’ım sen koru sapıklardan’ diyen aileme bunu nasıl söyleyebilirim ki…
Sizleri gerçekten çok seviyorum, kimseden görmediğim desteği görüyorum sayfanızdan. Bu benim başarısızlığımın hikayesi ama sizlerin özgürlüğe kavuştuğunuzu anlattığınız hikayeleri okudukça mutlu oluyorum. Yüzlerinizi görmedim, isimlerinizi bilmiyorum; şu dünyada en sevdiğim insanlar sizsiniz. Hepinizi çok seviyorum.
(Görsel: Amelie Flechais)
““Eğer açılırsan sana kızım demem.”” için 3 yanıt
Durumunu gerçekten çok iyi anlıyorum. Senden yaşça küçüğüm ve ilerde ailemi tekrar karşıma alıp net bi karar vermeyi bekliyorum. Bilemiyorum, ailenin tepkisi beklendik bi şekilde aşırı ama bence ne olursa olsun pes etmemelisin. Açılırsam okutmazlar mı diyorsun? O zaman kendi ayakların üzerinde durana kadar kapalı kal. Evet böyle yaşamak eğer istemiyorsan çok zordur ama ümitsiz bi şekilde yaşamaktan daha iyidir. Üniversitedeyken gizlice açılmak bence iyi bi karar olmasa da böyle şeyler eğer sana iyi gelecekse deneyebilirsin. Orasını biz bilemeyiz, kendin nasıl istiyorsan onu dene, öyle yaşa. Ama asla pes etme. Bir gün kendi ayakları üzerinde duran bir kadın olacaksın ve eminim ki o zaman mutlu olacaksın?
Sana önerim şehir dışında bir üniversite kazan ya da iş bul, kendi ayakların üstünde dur ve istediğin şeyleri tek tek başar çünkü ancak böyle mümkün gibi duruyor. Umarım başarabilirsin, senden pozitif bir hikaye bekliyor olacağız 🙂
Bende zorla kapatıldım ve biseksüelim.Bir kıza aşığım.Kimse bilmiyor.Çevremde arladaşlarımda destekleyen insanlar var ama eğer söylersem %100 bana farklı gözle bakacaklarına eminim şuan yaşım çok küçük.Sana tavsiye verebilcek tecrübelerim yok ama yinede şunu söylemek istiyorum.Ben sana inanıyorum.Birgün hepimiz başarıcaz çünkü.Dayanabilirsin?