Bu yazıyı yazdıktan sonra umarım daha iyi hissederim.
Uzun zamandır kendimden nefret ediyorum, kendimi kusurlu buluyorum ve bunlar taktığım örtüyle de bütünleşince kendimi her yerden soyutlamak istiyorum. Ben sadece ben olmak istiyorum. Kendimi asla güzel ya da rahat hissetmiyorum. Açılmak düşüncesi uzun zamandır kafamda dönüp duruyor fakat bunu yapacak cesareti de kendimde göremiyorum. Kendime sürekli ‘Sen böyle kalacaksın, alış’ diyorum çünkü başörtüsüz olduğumda benim veya ailemin rahat olacağını düşünmüyorum. Annem böyle bir şey istemez, kendi hatalarının da farkında. Fakat babam benim hakkımda ne der, ne düşünür; bilmiyorum. Zaten onun teşvikiyle kapandım, bir anda ve hiç düşünmeden. Şu an o kadar pişmanım ki… Olduk olmadık yerde bile bunu düşünüyorum çünkü beni rahatsız ediyor. Çok canım sıkılıyor, diğerleri gibi olamadığım için çok üzülüyor ve kendimi sürekli aşağılıyorum.
Boyum çok uzun değil ve şal takınca iyice çirkinleştiğimi düşünüyorum. Annem ile babam öğretmen ve İslam’ın okulda öğretilen bir şey olduğunu düşünüp beni İmam Hatip’e göndermeleri onların en büyük hataları oldu. Nefret ediyorum o okuldan, tiksiniyorum hatta. Zaten kendileri de beni oraya gönderdikleri için pişman. İkisi de baskıcı insanlar değil fakat babamın biraz tutucu bir tarafı var. İkisi de kötülüğümü istemez, biliyorum ama babamdan korkuyorum. Hele insanlardan çok fazla korkuyorum. Ne düşünürler, ne derler; bilmiyorum. Zaten insanların dediği şeyler genelde canımı sıkar, özellikle son 2 yıldır çok hassasım. 15 yaşında kapandım. Ne yapacağımı bilmiyorum. İslami baskılar çok kötü, dini yanlış tanıtan her insandan uzak durmak gerekir.
Ortaokulda müdürümüz sabahları okul kapısında bekleyip başı açık olan kızları okula almazdı ya da en iyi ihtimalle azarlardı. Aklıma geldikçe kendime kızıyorum, neden bu kadar kabullendim diyorum ama beni kimse dinlemiyordu. Her Allah’ın günü ‘Beni bu okuldan alın’ diyordum ama asla benim açımdan bakmayı düşünmediler. Çok kızıyorum anneme ve babama. Ablam kapalı değil ve onu çok kıskanıyorum çünkü istediği gibi giyiniyor. O benden daha mücadeleci, keşke ben de onun gibi olup insanların dediklerine kulak vermek yerine tamamen kendim olmaya ve isteklerime odaklansaydım.
(Görsel: George Clausen)
“Her Allah’ın günü ‘Beni bu okuldan alın’ diyordum .” için 5 yanıt
Birtanem eğer ablan açıksa bundan cesaret almalısı ailen eğer öyle çok tutucu olsaydı ablana da asla izin vermezlerdi hatta öncellikle bu konuyu önce ablanla konuş ondan destek almaya çalış içinde ki herseyi dök sonra da annenle üçünüz beraber oturup konuşun anladıgım kadarıyla en tutucu olan baban en son da onunla konuşun. Gözünde çok büyütmemelisin bunu sonuçta sen hala sensin sadece başından bir yük kalkacak ve özgür olacaksn.
Ailen böyleyken beklemen dahi hata unutma ki bu zamanlar senin en güzel zamanların ilerde çok pişman olursun biz bugünlerimiz de mutlu olup kendimiz olamayacaksak ne zaman mutlu olacagiz lutfen dene ve başar burda başarı hikayeni okumayı çok isterim….
Hepimiz elbet bir gün başaracagız biz güçlü kızlarız :))
Ablanın açık olması konusunda şanslısın. Eğer sana bu konuda yardım edebilecek birisiyse önce bu konuyu ablanla konuşabilirsin. Ondan cesaret alabilirsen çok iyi olur. En azından üstünden bi yük kalkar. Ben de imam hatipte okuyorum ve öyle bir ortamda açılmanın vereceği zorluğu hayal edebiliyorum. Ama yine de insanlardan önce hep kendini düşünmelisin. Özgürlüğünü düşün, mutluluğunu düşün, hayatının geri kalanını nasıl geçirmek istediğini düşün. İnsanları umursamadan sadece bunları düşün. Yapmak istediğin şeye karar ver ve bunun ne olursa olsun arkasında dur. Çevre seni zorlayacaktır belki ama ömür boyunca yanında olacak insanlar değiller. Sırf bir süre bazı sevimsiz insanlar bunun hakkında konuşacak diye ömrünün geri kalanını tutsaklıkla geçirmeye gerek yok. Kararını ver ve kendine güven. Eminim ki bir gün başaracaksın ?
Ablanla iyi bir ilişkin varsa önce onunla konuşmanı öneririm. Sonra annen veya baban hangisiyle daha rahat konuşacaksan ona aç hislerini zaten o diğerine söyler. Kendin konuşamıyorsan ablandan konuyu açmasını isteyebilirsin. Kendine güven cesur ol başarabilirsin! Çevredekilerin fikirlerini ise hiç umursama derim. Sadece boşver ne dedikleir önemli değil en fazla bir ay konuşacak seni vazgeçirmeye çalışacaklar sonrasında hep açıkmışsın gibi davranacaklar. Unutma bu senin hayatın nasıl yaşamak istediğine yalnızca sen karar vermelisin. Cesur ol biz yanındayız!?
Lisedeyken ben de senin gibiydim. Her gün küfürler ederek uyanırdım. Kara eşarbı başıma bağlarken aynadaki yansımama bakamazdım. O lanet okulun kapısından geçmek çok büyük bir eziyetti benim için. Bizde ferace giymek zorunluydu. Kantine nöbetçi öğretmen koyarlardı üstümüzü değiştirmeyelim diye. Biz de okulun arkasındaki parkta değiştirirdik. İnsanlar işini gücünü bırakır bizi izlerdi. Çok utanırdım.
Hep kendimi suçladım. Kendime çok yazık ettim. Kendimi affedebilmem çok uzun zaman aldı. Artık çok daha güçlü hissediyorum. Artık canım yanmıyor. Sana tavsiyem kendini suçlamayı bırak. Güvenebileceğin tek insan sensin. O tek insana da sırtını dönme. Kendinden başka sığınabileceğin kimse yok. Yaralarını sar ve mücadelene öyle devam et. Pes etme gibi bir lüksümüzün olduğunu düşünmüyorum.
Kendine iyi bak 🙂
Canim benim . Benim bir yazim var ilahiyati biraktim diye vakif yurdu almadi onu okumalisin bende zorla ihlye yollandim her allahin gunu agliyodum artik ailem bile bıkmısti hatta sonra ilahiyata bile gittim biraktim ama sen istemiyosan merak etme kurtulursun stres yapma kendine . O yazimi okumani tavsiye ederim belki umut olur sanada