Evin ilk çocuğuyum ve iki erkek kardeşim var. Küçüklüğümden beri annemle ilişkimiz hiçbir zaman iyi olmadı. Hep, o beni seviyor ama bana gösteremiyor derdim ama gerçeklerle yüzleşmek benim için biraz ağır oldu. Beni sevmesi için çok çabaladım. Ona değer verdiğimi anlasın diye sürprizler yapardım, anlık olarak mutlu olurdu ama sonrası yine aynı. Ben onun için hep hatalıydım, bir sürü iyilik yapsam da onları gözü görmüyordu ve bir hata bulup yüzüme vurabilmek için diye sürekli hatalarımı arıyordu.

Bu evde genç kız olmak çok zor, eve 5 dakika geç geldiğim için işitmediğim hakaret kalmadı. O çok sevdiğim evde beni seven tek kişi olan babam bile artık değişti. Evde her şey yasak; sosyal medyayı kullanamıyorum, arkadaşlarımla zar zor buluşuyorum, sporu çok  seven biri olsam da gidecek heves bırakmıyorlar, hep kavga.

Bu sene liseye başladım, ailemin kapalılık konusunda hassas olduğunu biliyordum; mutlaka bir gün kapanacağım diye şartlanmıştı beynim. O yüzden 9’ncu sınıfa başlarken okula kapalı gittim, her şey daha güzel olur diye düşündüm. Hiç olmazsa kıyafetlerimi kendim seçerdim, hiç olmazsa evden çıkarken kavga gürültü olmazdı ve belki beni severlerdi.  Yazın kapandım, başta sorun yoktu ama gittikçe bunu gerçekten istemediğimi fark ettim. Kapalılığa uygun giyinemiyordum, daha çok günah işliyordum. Okulun ilk günü okula açık gitmek istediğimi söyledim. Asla böyle bir tepki beklemiyordum; annem ağlamaya başladı, bağırıp çağırıyor ve “Sen bize bunu nasıl yaparsın!” diyordu. Ben şok olmuştum. Ben onlara ne yapmıştım, benim suçum neydi? Kendi hayatım için en doğru kararı vermek mi onların yüzünü kara çıkarmıştı? Günlerce uğraştım, ağladım, yalvardım, anlattım. Sonunda ‘Tamam’ dediler, ‘Sadece okula açık git, misafirliklere giderken kapan’. Çünkü onlar için millet kavramı bu denli önemli.

9’ncu sınıf bitti, yaz tatiline girdik. Şimdi kapanmamı bekliyorlar ama ben bunu hiç istemiyorum. Telefonumu aldılar, çoğu şey yine yasak; kapanmazsam hayatımı bana zehir edecekler, bunu biliyorum ama yine de ‘Sabret 3 sene’ diyorum kendime. Derslerim çok iyi, üniversiteyi kazanınca rahatlarım diye düşünüyorum ama bunun sonuçları çok ağır olacak. Benden nefret edecekler ama beni bir bez parçası için beni seveceklerse sevmesinler. Takmadım diye döveceklerse dövsünler. Başarabilecek miyim bilmiyorum, çok yoruldum artık ve dayanamıyorum. Sadece normal bir genç kız gibi yaşamak istiyorum.

(Görsel: Kathrin Honesta)