Merhaba arkadaşlar. Bugün ben de size hikâyemi anlatacağım ve bu sorunları atlatan insanlara sizin gibi benim de ihtiyacım var. Arkadaş olmak ve aynı zamanda tecrübelerinizi dinlemek de isterim.

Ben 16 yaşımda kapandım. Aslında aile zoruyla değildi bu, konuştuğum biri vardı; onun isteğiyle heveslenmiş ve kapanmıştım. Hatta babam ‘İleride açılırsın’ diyerek izin vermemişti ama ben bayram harçlığımla gidip buna uygun kıyafet almıştım. Her neyse, uzun bir süredir kapalı olmama rağmen makyaj falan da yapıyordum. Tabii insan zamanla farkına varıyor tesettürün. Aynı zamanda, bir süre sonra o çocuğa da tekmeyi basmıştım çünkü beni sürekli kısıtlıyordu. Artık insanlardan nefret ediyordum. Zaten o kişiyle konuşmam da kendime olan güvensizliğimdendi. Küçükken şiddet görmüştüm, tabii ailem ben büyüyünce üstüme gelmeyi bıraktı. Neyse, o makyaj yaptığım zamanlar bol giyiniyordum ama ferace gibi bir şey değildi. Akrabalar ne hikmetse ‘Yeter ki kapalı olsun, isterse makyaj yapsın’ hesabıyla beni öyle övüyorlar öyle övüyorlardı ki içten içe doğru bir şey yaptığımı sanıyordum, sürekli beni birilerine istemeler vesaire… Madem kapalısın, öyleyse ya hakkını ver ya da açıl, dedim sonra kendime. İlk önce ferace aldım, bir yanım hanım hanımcıktı ama bir yanım da aslında olduğumdan daha olgun gösterdiğimi biliyordu. İçimdeki çocuk özgür değildi. Oysa ben insanlardan nefret etmiştim, ‘İleride evlenmeyeceğim, kariyer yapacağım’ diyordum. Kapalıyken insanların gözdesi olmaktan bıkmıştım, aynı zamanda korona virüsü nedeniyle evdeydim ve böylece başörtüsüyle rahat etmediğimin farkına vardım.

Şimdi dışarı çıkarken başörtüsü bağlayınca daralıyorum, boynum rahat etmiyor. Elin oğlu tahrik olacak diye neden ben bu sıkıntıyı çekeyim, onlar oğullarını eğitsin bir zahmet. Saçtan, boyundan tahrik olan insan, insan değildir; hayvana da kapalıya da tecavüz edebilir. Markete gidiyorum, ferace giymişim, ağzımda maske ve başımda şal var; çocuğun biri gözlerime bakıyor. Kapalılık hiçbir şeye çözüm değil.

Ne kadar sinirli olduğumu anlatamam. Açılma kararı aldım. Öğretmen olacağım ben, çocuklarla eğleneceğim. Bol ve rahat giyineceğim ama boynumda bir şey olmasın. Zaten kolye vs. takmayı da sevmem. Açıkken de bol giyineceğim. Neyse, geçenlerde bunu aileme söyledim. Babam anlayış gösterdi, sağ olsun. Annem de saygı gösterdi ama anneme söylediğime pişman oldum çünkü bunu, anne tarafımdaki bütün akrabalara yaydı. Şimdi beni açılmamam için ikna etmeye çalışıyorlar. İleride düzgün eş bulamazmışım, Allah yolumu kapatırmış… Ben kapalıyken delleniyorum, rahat değilim; ne anlamı kaldı sevabın? Şeytan oyalıyordur beni tabii. Daha Kur’an’ı doğru düzgün okumamışlar. Ben sanki Allah’a değil, onlara kulluk ediyorum; içimden gelmiyor, ne sevabı var bunun? Namaz konusunda, faiz konusunda onca farz varken kafayı başörtüsüne takıyorlar. Neymiş, dört dörtlükken, dört üçlük olacakmışım. Sırf başörtüsü için, dış görünüşüm için beni isteyecek aileyi de erkeği de istemiyorum. Menfaatçi onlar, deli dana gibi kız arıyorlar. Görücü usulüne karşıyım; kimseyi akraba ortamında tanıyamazsınız, her birinin maskesi vardır. Ancak arkadaş ortamında bulunmanız gerekir, böylece ettiği küfre kadar öğrenirsiniz.

Neyse işte; şimdi annemler evimizi, anne tarafındaki ailenin yanına taşıyorlar. Şimdi açıl; yeni ev, yeni mahalle; bir nebze kolaylık olur, diyor bir yanım. Diğer yandan da anne tarafının tavırlarından korkuyorum. Bu sene YKS’ye hazırlanmaya başlayacağım, bu durum psikolojimi çok etkiler mi? Aynı zamanda bana olan destekleri bitecek, arkamda durmayacaklar. ‘Üniversiteyi kazanamazsın’ diyecekler. Bu yüzden üniversiteye gidince mi açılsam? Hem bunu bir ödül gibi görüp hırs yaparım belki. Onlar da uzaktayken daha kolay olur diye düşünüyorum.

Arkadaşlar, yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden çok ama çok teşekkür ederim.

(Görsel: Keith Negley)