Buraya önceden de bir yazı yazmıştım. Umutsuz ve ne yapacağını bilmeyen bir kız olarak. Evden kaçma hayalleri kuruyordum, bu aileden kurtulma hayalleri… “Açılmak istiyorum” diyemedim hiç, kızarlar diye korktum. Dayanışma içinde olmak için Discord grubuna katıldım; ben yapamıyorum ama belki başkalarının yapmasına yardımcı olurum diye düşündüm. İki ay oldu ve oradaki kişiler sayesinde bir ay sonra doğum günümde açılmak istediğimi söylemeye karar verdim. Sonuçları ne olursa olsun, artık bıkmıştım. Orada bulunan kişiler olmasa ben asla böyle bir şey yapamazdım. Normalde anne ve babasından korkan özgüvensizin, korkağın tekiyim. O Discord sunucusu hayatımı değiştirdi. Doğum günümde anne ve babama açılmak istediğimi söyledim. Bunu söyledikten sonra dışarı sadece bir kere kapalı çıktım, bir daha çıkmayacağımı söyledim. Bir daha kapalı bir şekilde çıkmayacağım! Annem çok fazla itiraz etti, “Eğer bunu yaparsan benim sözümü önemsemediğini düşüneceğim” dedi. Babam sessizdi, onaylamıyordu ama sessizdi. Kardeşim her zamanki gibi burnunu soktu ve “Annem hayır dediği halde nasıl böyle bir şey yapacaksın!” dedi. Ablamınsa umurunda bile değildi.

Bir gün dışarı çıkmaya karar verdim. Annem işteydi ve dışarı çıkacağımı biliyordu ama nasıl çıktığımı görmedi. Babam gördü ve hiçbir şey demedi, artık kabullenmişti. Kardeşim itiraz etse de böyle mutlu olduğumu fark etmişti ve o da sustu. Annem öğrendi, sinirlendi, tartıştık; yine “Benim sözümü önemsemediğini düşüneceğim” dedi. Ben de “Tamam, özür dilerim” dedim. Annemin o anki bakışını görünce bir an için vazgeçer gibi oldum; gidip her şey için özür dilemeyi ve kapalı kalmaya devam etmeyi düşündüm. Sonra odama gittim, bu konu bir daha açılmadı. Birkaç gün sonra beraber kahvaltıya gideceğimizi söylediler, başım açıktı ve kimse bunun için bana bir şey demedi. Artık kabullenmişlerdi, şaka gibi. Ben artık açıktım. İki ay öncesine kadar imkânsız olduğunu düşündüğüm şeyi yapmıştım.

Ben başardım, sen de başarabilirsin. Zor olacak; belki üzülecek ve ağlayacaksın ama yapabilirsin. Bu gücü kendinde bulman gerek. Unutma, bu senin hayatın ve onu sen yaşayacaksın.

(Görsel: Marie Laurencin)