Merhaba. Ben 17 yaşındayım. Örtünme baskısı görerek büyütüldüm. En sıcak havada bile uzun kollu kıyafetler giymek zorundaydım, yoksa annemin beni sevmeyen bakışlarıyla karşı karşıya kalırdım. Hiçbir zaman istediğim gibi giyinemedim, hiçbir zaman istediğim gibi yaşayamadım. Sonra bunu yavaş yavaş kırdım, onları umursamamaya başladım. Kendi isteğime göre hareket ettim, tabii ki bunu sapkınca yapmadım. Çünkü içimde Allah’a karşı hep çok büyük bir bağ ile bağlıydım. Psikoloğumun aleksitimi olduğuma dair şüpheleri vardı ama ben Allah’ı hissettiğimi düşündüğüm için bundan vazgeçtim.

Sonra başka bir şehre taşındık. Ben bu sırada farklı şehirlere akraba düğünlerine gidiyor ve o düğünler sırasında kapanıyordum, insanlar beni övüyordu ve böyle olmam gerektiğine inandım. 6 ay önce kapandım, yaşayarak deneyimledim ki ben bu değilim. Uzun zaman önce hissettiğim inanç artık içime dokunmuyor. Açılma arzumla birlikte annemin beni sevmeyen bakışları bana dokunuyor. Henüz genciz, önümüzde kucak dolusu yol var ama geri alınamayacak tek şey zaman. Hayatımızı istemediğimiz biri olarak geçiremeyiz. Bunu kendime borçluyum.

(Görsel: Will Barnet)