Hayatım boyunca kendi istediğim gibi değil, ailemin istediği gibi yaşadım. Onlar nasıl bir yaşam istiyorlarsa beni o yönde eğip büktüler ve istedikleri şekle söküp öyle yaşamamı istediler. Ben 18 yaşında bir genç kızım, tahminen de 11- 12 yaşlarında kapandım. O zamanlar kuzenim kapalıydı, ben de ona heves ederek kapanmıştım. Gerek akrabalarım gerekse ailem çok dindardır; kapanmadan önce asla pantolon ya da kısa kollu tişört giyemiyordum. Giyeceğim kıyafetleri bütün ömrüm boyunca annem ve babam seçti. Bana hiçbir zaman bir seçim hakkı sunmadılar. O küçük yaştaki çocuğa uzun uzun etekler giydirdiler; oysa etrafımdaki çocuklara ne kadar heveslenirdim, renkli güzel elbiseler giyerlerdi. Ben hevesimi alamadım, çocukluğumu yaşayamadım.

Beni lisenin ilk yılında İmam Hatip’e gönderdiler. Orada neredeyse beynimizi yıkıyorlardı, sanki açık insanlara canavar gözüyle bakmamızı istiyorlardı. Bir sene sonra 10. sınıfa geçecekken başarılı olduğum için Anadolu lisesine kaydımı aldılar. Başlarda okula girmeye bile utanırdım çünkü paspal olan bir tek ben vardım, herkes gözüme çok güzel görünürdü ve bir tek ben öyle çirkindim. Liseyi şöyle böyle bitirdim. Lisede pantolon giymek benim için hayaldi, bazen ailemden gizli giyerdim. Bir de abim var tabii, onu anlatmadım. Abim de bir o kadar dindar birisi; başörtüsü yaparken topuz yapmama bile izin vermiyor, bana sürekli “Artık ferace giy” deyip duruyor. Bana fikrimi hiç sormuyorlar.

Üniversite sınavına hazırlanıyorum ve 2 gün sonra sınavım var. Aklımdaki fikir puanım açıklandıktan ve ben tercihlerimi yaptıktan sonra açılmak istediğimi söylemek. Çok korkuyorum; ya beni okula göndermezlerse? Zaten bütün akrabalarım “Kız çocuğu okumaz” deyip duruyor. Ben okumak istiyorum, özgürce giyinmek ve özgürce gezmek istiyorum. Bu yaşıma kadar bana eziyet ettiler, ben artık özgür olmak istiyorum.

(Görsel: Ekaterina Chernysheva)