Herhangi bir yanlış yapmadığım halde siz benim yanıma her geldiğinizde ‘Acaba hangi davranışım yanlıştı?’ diye kendimi sorguluyorum. Artık hareket etmeye de bir şey yapmaya da korkar oldum. Bir işi yaparken acaba neresini yanlış yapacağım korkusu ve o korkunun üzerimde oluşturduğu baskı beni gerçekten çok bunalttı. Baskı yapıyorsunuz derken bunu kastediyordum. Yanlış bir şey yapmaya korkmamam lazım, yanlışlar yapıp onlardan ders almam lazım ama her yanlışımda söylediğiniz “Büyüyeceksin yakında, olgunlaş artık, biraz sorumluluk sahibi ol” sözleriyle ben hiçbir şeyi endişelenmeden yapamaz oldum. Sizi memnun etme çabası beni o kadar yordu ki… Yoruldum; anne ve baba, ben çok yoruldum, istediğiniz gibi biri olmaya çabalamaktan çok yoruldum. Ben sizin bir parçanız değilim, ben bir bireyim ve ben artık kendim için çabalamak istiyorum. Bu biraz sizin dediklerinize karşı gelmek demek olsa da özür dilerim ama bunu kendim için yapmak zorundayım. Aslında ben en büyük adımı attım. Açıldım, size karşı gelerek açıldım. Hayatım için bir şey yapmak o kadar rahatlatıcı ve öyle güzel ki… Size büyük ihtimalle bunların hiçbirini söylemeyeceğim çünkü her zamanki gibi reddedecek ve “Kurbanmış gibi davranmayı bırak” diyerek kendi çektiğiniz zorluklardan bahsedeceksiniz. Bir gün bu yazıyı size okursam bilin ki bunları yazarken sizi hâlâ seviyordum. Okuduğum zaman seviyor olacak mıyım, bunu bilmiyorum. Sizi sevmemem sizin için ne anlama geliyor, buna da bilmiyorum ama eğer sizi üzecekse şimdiden özür dilerim.

(Görsel: Aleksandra Waliszewska)