Hatırlar mısınız, bilmiyorum ama tam intihar etmeyi düşündüğüm günlerde buraya ben de hikayemi yazmıştım. Sonrasında psikolojik hastalığım tekrar ilerlemeye başlayınca Allah’ın beni cezalandırdığını düşünüp tövbe ettim. Dine yaklaştım. Hastalığım hat safhadaydı. Doktor “Yatıralım, durumun vahameti ortada” dedi. Beni 11 yıldır hasta eden, çocukluğumu çalan, her saniyemi zehir eden bu dinken; ben her defasında kalkıp tövbe ederek “Allah’ım, beni affet” diyordum. Beni hasta eden şeyle kendimi iyileştirmeye çalıştım. Sonuç mu? Aklımı kaybettim… Yaşarken gömdüler beni… Ve sonrası… Araştırdım, zaten şüphe ettiğim şeylerin olmadığını tam anlamıyla anladım. Artık 11 yıllık psikolojik rahatsızlığımı tek başıma ve hiçbir ilaç kullanmadan, kimseye ihtiyaç duymadan atlatıyorum.

Ailemle aynı şehirde olan istemediğim bir bölümü yazmak zorunda kaldım. Onlar için KPSS’ye girdim, puanım çok iyiydi ama bir mucize oldu ve atanamadım. Üniversiteyi de bıraktım. Şimdi tekrar sınava girdim. İstanbul’a gidebilecek puan geliyor. Arkama bir kez olsun dönüp bakmadan gideceğim. Ve bu şehirden çıktığım gün bu Arap parçasını atacağım başımdan.

Şu an ses eğitimi almak için kursa giderken bunları yazıyorum. Evet, ben iliklerime kadar acısını hissederek bırakmak zorunda kaldığım şeylere bambaşka biri olarak koşuyorum. Evet, ben artık çok güçlüyüm. Evet, ben artık yaşıyorum. En önemlisi de böyle düşündüğüm için benimle konuşmayan kardeşim, artık benimle aynı düşüncede, benimle aynı. Artık arkamda dünya var… Bana söylediği bu cümleyi unutmayın, “Sen haklıymışsın, hepimiz yanılmışız. Nasıl tek başına onca kişiyle mücadele edebildin?”.

Lütfen vazgeçmeyin, pes etmeyin. Ben herkesten önce en büyük mücadelemi kendimle yaşadım. Babam “Birinin yanında şarkı söylersen seni okuldan alıp eve kitlerim, hastalıktan geberirsin, umurumda da olmaz” dedi. Ona normal olan birkaç düşüncemi dahi söyleyince başka şehre taşınmayı düşündü. Amcama attı ona yazdıklarımı. Annem makyajı hayat kadınlığı ile, Instagram’a şarkı atmayı ise orospulukla eşdeğer gördü. Açılmak istediğimi duyunca gözümün önünde kriz geçirdi, nefesi kesildi. O an dizlerimin üstüne çöküşümü, o çaresizliğimi asla unutmam. Bu düşüncelerimden dolayı bana “Hastasın, bilincin yerinde değil, ondan böyle” deyip beni hocalara dahi götürdüler.

Evet, istediğim hayata yaklaştıkça herkesi kaybediyorum ama kendimi buluyorum. İşte buna değer… Konuşmaya ihtiyacı olanlara seve seve yardımcı olurum.

(Görsel: Reinier Lensink)