Her seferinde ağlayarak girdiğim bu sayfaya, şimdi mutluluktan ağlayarak giriyorum. Bu mektup bir zafer mektubu olsun diye 8 aydır uğraşıyordum; bu sadece benim değil bütün kadınların zafer mektubu olsun!

3 yıl önce hepiniz gibi ben de insanların baskısı yüzünden kapandım. Herkesi mutlu ederim, beni daha çok severler sanmıştım, kendi mutluluğumu hiç düşünmeden. Ancak 5 ay bile geçmeden pişman oldum. Kimseye söyleyemedim; öğretmenlerimden, akrabalarımdan, arkadaşlarımdan, ailemden, herkesten korktum. Unutmaya, kendimi ikna etmeye çalıştım. Sonra bir gün pek sevdiğim ‘Kazıklı Maria‘ isimli Youtuber, bir videosunda buradan bahsetti. Yalnız olmadığıma öyle şaşırdım, sevindim ve üzüldüm ki… Sonra çabalamaya başladım kendim için; senin için, ablan, annen, komşun için… İçimi döktüğüm her bir aile bireyinde gerçekliği kırıyormuş gibi hissetim. Asla başaramayacağımı, binlerce kat daha zor olacağını düşünmüştüm. Elbette zordu fakat şimdi öyle huzurluyum ki. Benim hikayem hepinize umut olsun istedim. Birbirimizi tanımıyor olmamıza rağmen ışık tutan, sarılan, seven sizlere ne kadar teşekkür etsem az sanırım. Asla yalnız yürümeyeceksin.

(Görsel: Prudence Heward)