15 yaşında kapandım ben. Evet, kendi isteğimleydi ama o zamanlar çocuktum ve neyin ne olduğunu bilmiyordum. Halam sürekli kapanmamı isterdi çünkü kendisi çok dindar bir din kültürü öğretmenidir. Başta her şey güzeldi. Seviyordum kendimi ama sonradan çoğu kişi gibi ben de sorgulamaya başladım. Neden ya, neden saçlarımı kapatmak zorundayım?

Lise 2’de arkadaşlarım bol bol eğlenirken ben mutsuzdum, hayattan zevk almıyordum ve çoğunlukla uyuyordum. Aynaya bakmak saçma gelirdi, sevmezdim kendimi. Umutsuzdum hep, asabiydim, çok çabuk sinirlenirdim her şeye. Kendimi saçlarımla çok seviyor ve beğeniyordum. Saçlarımla, o halimle yapabileceklerimi hayal etmek bile mutlu ediyordu beni.

Lise 1’in yazında anneme söyledim “Açılmak istiyorum” diye, “Saçmalama, böyle bir şey olamaz.” dedi, geçiştirdi. Çok üzüldüm, annem hiçbir zaman benim yanımda olmuyordu, bir kez olsun mutlu olup olmadığımla ilgilenmiyordu, insanlar ne der diye düşünüyor ve sadece buna bakıyordu. İyice karamsarlaşmıştım, bu halimle mutlu değildim. Zaten tam anlamıyla kapalı da sayılmazdım, saçlarım biraz çıkardı dışarı. İstemiyordum işte, neyini anlamıyorlardı? İstemeden yapıyor olmak bana sevap kazandırmıyordu. Yobaz bir ailede doğmak en büyük şanssızlığımdı sanırım…

Babamdan bahsetmedim hiç, babam tam bir cahil. Hiçbir şey bilmez ama bildiğini sanır. Dinle hiç alakası yoktur; Allah’a, Kur’an’a küfreder. Artık çok sıkılmıştım ve 10. sınıfın yazında anneme yeniden söyledim, annem karşı çıktı ve sonra da gidip babama söyledi. Babam bir sürü aptal şey dedi; tehditler, imalar… “Sen rahat yaşıyorsun diye böylesin, seni ezmek gerek” falan filan… E tabii çok kötü oldum, her gün ağlıyordum, çok kafama takıyordum, çok ama çok üzülmüştüm.

O yazın sonunda 11. sınıfa başladık. Ben tam kapalı olarak gitmedim hiç, bandana tarzı şeyler taktım ya da şalımı tam kapatmadım, boynum açık olacak şekilde yaptım. Annem fark ediyordu bu durumu, kızıyordu arada. Bir sabah çok kızmıştı, ağlayarak otobüse yetişmiştim. Neyse ki hafta içleri yurtta kalıyordum yoksa her şey daha kötü olabilirdi.

Kış gelince bere takmaya başladım, saçlarımı önden çıkardım. Az da olsa sevmeye başlamıştım kendimi. Babam bir gün okula gelip tehdit etti beni; “Senin bu halin ne? Seni herkesin içinde rezil ederim, kapan” diye. E artık ben de dayanamıyordum; dinle alakası olmayan, Allah’a küfreden biri bana bunları nasıl söylerdi? Depresyona girdim, notlarım düştü, sürekli depresif nöbetler geçiriyordum ve hastaneye gidiyordum. Babamdan nefret ediyordum, ona herhangi bir sevgi besleyemiyordum. İyi ki yurttaki arkadaşlarım vardı yoksa bunları kimseye söyleyemezdim. Ama hiçbir şey umurumda değil; ben güzelliğimi saklamayacağım, istediğimi giyeceğim ve özgür olacağım.

12. sınıfa geçtim bu yıl, çok çalışıyorum. Üniversiteye gidip saçlarımı açacağım ve o zaman özgür olduğumda her şeye değecek. 1 yılım var. 1 yıl sonra umarım istediğim yerde, istediğim şekilde olurum. Bu hayat benim, reşit olunca asla dinlemeyeceğim ailemi. Her şeyden ödün veriyorum; gezmiyorum, ders çalışıyorum, arkadaşlarım buluşurken ben gitmiyorum. Koydum kafama, beni kimse asla geri döndüremez. İstediğimi yapacağım, üniversitede iken beni gelip okuldan almaya çalışırlarsa da polisi arayacağım. Yeter. Hep onların istediği gibi oldum, artık kendim olacağım. Kendim olmama sadece 1 yıl var, sabredeceğim. İyi bir yer kazanıp gideceğim. Sonra yapamadığım her şeyi yapacağım, deli gibi eğleneceğim, saçlarımı savuracağım ve o zaman arkamda kalanlar sadece iğrenç bir mazi olacak. Her şey güzel gönlüme göre olsun…

(Görsel: Holly Warburton)