Ailem ve çevrem beni kapanacağıma inandırdı, ben de ortaokula kadar hep öyle düşündüm. Kapanmamayı ilk kez düşündüğümde kendimden utandım; “Ne yapıyorsun” dedim, “sen Müslümansın”.

Ortaokulda İmam Hatip’e gittim, buna benim isteğim dışında karar verilmişti ama ben de kabullenmiştim hemen. Oradaki baskı beni çok zorladı. Özellikle ilk iki yıl okul değiştirmeyi gündeme bile getiremedim, bu fikir hep aklımdaydı ama kimseye söyleyemedim. Utandım hatta kendimi aşağıladım ama öylece devam ettim hayatıma. Bu sırada hafta sonu bir kursum vardı, oraya kapalı gitmek zorundaydım. Okuldan daha rahattı. Bu kurstan kendi isteğimle ayrıldım, bunu başardığım için gerçekten çok mutluydum. Gittiğim kursta kız-erkek ayrıydı. Okulumda da sadece kızlar vardı, ortaokul da dahil bütün hayatım erkeklerden zorla arındırılmış bir şekilde geçiyor.

7 ve 8. sınıfta ablamın açılmasından cesaret buldum ve görüşlerimi ablama açıkça dile getirdim. Bu sırada da sınıftan bir kızdan hoşlandığımı fark ettim, ilk başta kabullenemedim. “Nasıl olur” dedim, “lanetlendim mi?”, “Kara Fatma değilim ki” dedim. Hayatımı bir kız olarak yaşamaktan keyif alıyorum, etek giymeyi seviyorum, erkeklerden de hoşlanıyorum. Çok, çok, çok zordu benim için… Birkaç ay sonra ablama anlattım laf arasında. Flörtüm olduğunu söyledim, ismini sorunca bir kız ismi verdim, hiçbir şey demedi, hem de hiçbir şey… Birine bu durumu açabildiğim için çok mutluydum.

Lise sınavları vardı, eğer yüksek bir puan yapamazsam Anadolu lisesi imkânsızdı. Çok çalıştım ama yine de yapamadım, sınavla yerleştim ama yerleştiğim yer bir İmam Hatip’ti, çökmüştüm. O yazı nasıl geçirdim, bilmiyorum ama kendimi tekrar inandırıp çalıştım. Bu sırada annem en az ayda bir kere “Kapansan çok güzel olmaz mı” diyordu. Bu sonraları “Edepsizsin, hayasızsın”a döndü. Hala da öyle. Kapanmadığımda bir şey demeyeceğini düşündüğüm annem, beni yarı yolda bıraktı. Okulda ve evde bana sürekli “Kapanmalısın” deniyordu. Bense inat ediyordum kapanmamakla.

Annem kendini acındırıyor; her gece ağlayıp kapanmam için dua ediyor sürekli. Babamsa bu konu hakkında bana bir şey demedi, zaten varlığıyla yokluğu birdi her zaman.

Geçenlerde bir taciz olayı yaşadım. Ablamla çöp atmaya gitmiştik, o sırada biri popoma dokundu; hissettiğimde düşündüğüm ilk şey, annemin ne diyeceğiydi. Beni suçlu bulmasından korkuyordum. Bunu annem değil, babam yaptı. Nefret ettim ondan, zaten hayatımda bir yeri de yoktu. Ne benim nasıl biri olduğumu biliyordu ne de neyi sevdiğimi… Akşam eve saat 12-01 gibi gelirdi, ben göremezdim onu gerçi, hala öyle…

Hayatımın istediğim gibi ilerlemeyecek olduğunu biliyorum ama yönlendirebildiğim kadarını yönlendirmeye devam edeceğim.

(Görsel: Maria Berrio)