Ailem tarafından kızları olduğum için değil de kafamdaki örtü sebebiyle sevildiğimi bilmek canımı yakıyor. Annem sanki her geçen gün daha da acımasız oluyor ve ben daha da ümitsizleşiyorum. Sizlere örtünme hikayemi anlatmayacağım çünkü zaten öyle ya da böyle içinde bulunduğum durumdan oldukça rahatsızım. Dışarıda beni görenler genelde tesettürlü olduğumu anlayamaz çünkü ben şapkalı giysiler giyer ve kafamdaki örtüyü kamufle ederim. Annem bu duruma çok karşı ve bana “Serseri gibi giyiniyorsun, millete kendini güldürüyorsun, tinercilere benziyorsun” diye psikolojik baskılar da uygular. Bana bugün “Ha o şapkayı takıp örtüyü gizlemişsin ha bikini giyip sokakta gezmişsin, hiçbir farkı yok” dedi.

Size annemin bana dediklerini anlatmaya kalksam bana inanmaz, üstelik abarttığımı söylersiniz. Ben, sınıf arkadaşlarıyla buluşup doğum günü kutladım diye annesi tarafından orospu damgası yemiş bir kızım. Üstelik gideceğime dair ondan izin almama rağmen. Açılmam, ona göre imkansız bir durum. Böyle bir durumda beni evlatlıktan reddedeceğini söyledi. “Sana verdiğim süt haram zıkkım olsun, babana yakışmaz, millet ne der” dedi. “Daha kızlarını kapatamıyorlar diye alay konusu oluruz, babana laf getirmeye utanmıyor musun” dedi. Ve bunun gibi binlercesini.

Okumak istiyorum, kendi ayaklarım üzerinde durabilmek istiyorum. Sonra da defolup gitmek istiyorum, ailemden uzak yerlere. Annem “Hayatta olduğum sürece kafandakini çıkarmana müsaade etmeyeceğim” diyor. Bense üniversiteyi kazanmak için gece herkes uyuduktan sonra kalkıp ders çalışıyorum. Ev o kadar huzurlu oluyor ki anlatamam… Son zamanlarda umudum gittikçe azalıyor sanki. Annem benim ağlamamla, duygularımla bile dalga geçiyor ve bu yüzden bazen gamsız gibi davranmak zorunda olduğumu düşünüyorum.

Üniversiteyle birlikte açmak istiyorum örtüyü, salmak istiyorum saçlarımı rüzgara. Ama annemin suratını gördükçe, hakaretlerini işittikçe imkansız oluyor bu hayallerim. Üniversitede açılırsam bunu onlara nasıl açıklayacağımın provasını bile yapıyorum şimdiden. 16 yaşındayım ama ruhum çoktan yaşlandı bile.

Anne seni hiç affetmeyeceğim.

(Görsel: Louise Bourgeois)