Merhabalar. Çok düşündüm buraya yazmak için ve sonunda beni anlayabileceğinizi düşünüp yazıyorum. 19 yaşındayım ve 3 yıldır kapalıyım, bir nevi kendi isteğimle kapandım diyebilirim çünkü zaten eninde sonunda kapanacaktım. Tabii 16 yaşına kadar da ailem -özellikle annem- sürekli kapanmamı söylüyordu ama ben diretmiştim.
Sonunda kapanmıştım, lise 1 ve 2. sınıfta İmam Hatip’e gittim ama artık orada yapamıyordum. Zar zor son iki sene özel bir liseye gittim ve bu sene ikinci kez üniversite sınavına girdim. İnşallah bu sene gideceğin ama başörtülü olarak gitmek istemiyorum. Yalnızca üniversite de değil, artık dışarı çıkasım gelmiyor; zar zor çıkıyorum ve hiç kendim gibi hissetmiyorum.
Açılmak istediğimi yaklaşık 1 ay önce aileme söyledim, tabii ilk başta karşı çıktılar ki hâlâ öyleler… Annem artık “Ne yaparsan yap” diyor ama çok üzüleceğini de biliyorum. Babam “Kesinlikle olmaz” dedi. Ailemle aramın bozulmasını bile göze aldım, eninde sonunda benimle konuşacaklarını düşünüyorum. Ailemdeki herkes kapalı; ya İmam Hatip’e gidiyorlar ya da İmam Hatip mezunular. Onların tepkilerini de göze aldım ama ailemi üzmekten çok korkuyorum.
Gerçekten açık olmayı istiyor muyum? Bilmiyorum. Ama kararım şu an için o yönde. Tercihlerden sonra tekrar ailemle konuşmayı düşünüyorum ama korkuyorum. Sizce ne yapmalıyım? Şimdiden teşekkürler. Şunu da eklemek istiyorum, elhamdülillah Müslümanım ve ölümden sonrası için de çok korkuyorum ama böyle mutlu değilim. Çok çaresiz hissediyorum, şimdiden hepinize tekrar teşekkürler.
(Görsel: Dennis Scholl)
“Ailemi üzmekten çok korkuyorum.” için 6 yanıt
Merhaba bende aynı durumu yaşıyorum. İstediğine ulaşabildin mi? Bana geri dönüş yaparsan çok sevinirim.
kılamadığın namaz için üzülmek bile ibadet yerine geçiyor. başörtü bazılarına ağır gelebilecek bir şey, eğer çok deneyip de bu şekilde yapamadığına karar verdiysen bence kendini nasıl daha iyi hissedebiliyorsan onu yapmalısın. ben de seninle aydı düşüncedeydim hatta ailem açısından da çok problem yaşadım ama en son artık tek düşündüğüm şey günah olmasıydı. sonra biraz araştırma yapınca da açılmak konusunda kalbimi rahat hissettim ve açıldım. artık yapabileceğim tek şey Allah’tan af dilemek. çünkü başörtü olacak gibi bir şey değildi benim için…
Resmen hayatımı yazdın imamhatipe kadar herşey birbirinin aynısı şuan 16 yaşındayım babamla annemin tepkisi aynı seninki gibi ne yapmam lazım bana da söyler misin sen açıldın mı ?
Merhaba, ben de senin gibiyim. Sırf insanların başı örtülü insanları ayrıştırmasından dolayı mı böyle hissediyorum? bir fikrim yok. Emin olduğum tek şey artık çok bunalmaya başladığım. Ben dini bir sembolü üzerimde taşımak istemediğimi fark ettim. Dinime eskisi kadar bağlı değilim. Hiçbir zaman açılmayı düşünmemiştim. Bugün bir arkadaşıma gidip açılmak istediğimi söylesem şaka yaptığımı düşünür. Ben sürekli takdir almak istedim. Her zaman sevilmek ve ailemin istediği gibi biri olmak istedim. Üniversitenin ilk yılı kapalıydım. Şu an ikinci sınıfım. Saçlarımı açmayı gerçekten isteyip istemediğimi düşünüyorum ve kendime cevabım ”fark etmez” oluyor. İnsanların bir kısmı açıldığım için bir kısmı da kapandığım için beni yargılayacak. Ben korkuyorum. Ailemin artık beni sevmemesinden fazlaca korkuyorum. Ya elimdeki her şey birden yok olursa? Bu lükse sahip olmadan yaşamak bile beni korkutuyor ama sırf onlar üzülmesin diye robot gibi yaşadığım gerçeği beni rahatsız etmeye başladı. Böyle giderse bu hiçlik içerisinde hayatıma bile son verebilirim. O zaman tanrı beni mi suçlayacak yoksa buna sebebiyet veren insanları mı?
ben de müslümanım ve ibadetimizde samimi olmamız/huzurlu hissetmemiz gerektiğini düşünüyorum. başımdaki örtü beni tüketirken beni üzerken ben allah ile olan ilişkimde ne kadar samimi ve huzurlu olabilirim ki? müslümanlık sadece belirli dini kuralları takip edip günah denen şeylerden sakınarak mı yaşanmalı? günah kavramına çok odaklanmak doğru mu? ben öyle olmadığını ve önceliğin samimiyet/dürüstlük olması gerektiğini düşünüyorum. hem kendimize hem de allah’a karşı.. bu yüzden umarım ne istediğine karar verdiğin zaman kendini huzurlu ve mutlu hissedersin <3
benden başka açılmak istediği halde ailesini üzmekten korkan başka insanların olduğunu görmek beni biraz rahatlattı açıkcası. beş yıl önce kendi isteğimle kapandım ama asla alışamadım hep aklımın bir köşesinde “keşke kapanmasaydım” düşüncesi vardı. sonunda aileme söylediğimde annem kendi kararın dedi babam ise neden gerekli olduğunu açıklamaya çalıştı. ikisinin de izin vermeme gibi bir durumu yok ama bu şekilde anlayışlı olmalarının yanında üzüleceklerini bilmem beni çok yoruyor. yarın için bir karar vericem. ya dışarı açık çıkıcam ya da olduğum şekilde devam edicem. şimdi bilmiyorum