Ben bunu yazarken çok düşündüm, acaba yazsam mı, diye, ama yazıyorum ve korkmak istemiyorum.

Ben dindar bir ailenin 3. kız çocuğuyum. Evet kendi isteğimle kapandım, kendi isteğimle hafızlık okuluna gittim ama bundan hemen vazgeçmiştim, bunu anlamadılar ve ben 1 yıl hafızlık okuluna gitmek zorunda kaldım. Evet isteyerek gittim, ama teyzem sürekli “Hafız ol hafız ol” derdi. Aslında annemler yüzünden değil, teyzem tarafından kabul görmek için gittim ben o kursa. Sonrasında istemedim ama dedim ya, 1 yıl daha gitmek zorunda kaldım.

Yapamıyordum, anlamıyorlardı, sonrasında anlayıp aldılar beni o kurstan. Başım kapalıydı, her zamanki gibi gene teyzem tarafından azıcık daha sevileyim diye takmıştım o örtüyü. Hevesti yani, isteyerek yapmıştım ama küçüktüm, bilmiyordum neyin ne olduğunu, tüm bunların bu kadar sorumluluk getirdiğini. O zamanlar ferace giyerdim onu memnun etmek için. Evet komik ama o bu şekilde mutlu oluyordu. Ben hiç kendim için bir şey yapmadım, hep etrafımdakileri mutlu etmek için uğraştım, ama boşunaymış.

Şu an 9. sınıfa geçicem ve kararlarımı söyledim; “Ben açılmak istiyorum” dedim. Önce önemsemediler, yapamayacağımı sandılar ama bu sefer kararlıydım ve yaptım; açıldım. Beni şu an gram kabul etmiyorlar. Etmesinler, umurumda olan tek şey bundan sonra kendimim. Onlar değil.

Açıldım, arkadaşlarım, çevremdekiler ne der, diye düşünmedim; benim en merak ettiğim şey annemdi. Ne derdi bana? Evet açılmıştım ve annemle açık bi yere gittiğimde sürekli bana “Aleviler gibi mi olacaksın, böyle olmazsın değil mi?” deyip durdu. Sustum, çünkü uzatmak istemiyordum, sustum sadece. Şu an her dışarı çıktığımda bana sitem edip duruyor. Biliyorum bu böyle devam etmeyecek, alışacaklar ama ben korkuyorum, ya alışmazlarsa, ya hep böyle derse bana, ya hep dışlanırsam? Ben 3. kızım ve ablalarım kapalı. Ailemde sadece teyzem (zorlayan değil) açık ve onu da pek sevmiyorlar.

Biliyor musunuz, ben açıldığımda babam “Seni okula göndermem.” diye tehdit etti, ama yapmadı. “Okula göndermem.”… Bu 2 kelime kadar acımasız bi şey yok. Tek güvencem okulum benim, onu da elimden almakla tehdit etti, yapmadı. Annem bunun üzerine “Aklını başına al.” dedi. Benim aklım zaten başımdaydı. O kadar üzülmüştüm ki haplar aldım yanıma. “Okula göndermezse ne yapabilirim” diye düşündüm. Öyle bi şey olursa kaçardım evden ya da kafayı yerdim herhalde.

Geçecekti, er ya da geç herkes bana alışacaktı, beni de böyle kabul edeceklerdi. Şu an annem bayağı sitem ediyor “Bunu da yaparsın, senden bi’ şey olmaz.” diye aşağılıyor beni. Ama annem umurumda değil, babam alıştı biraz, gıkını çıkarmadı. Şu anlık idare ediyorum. Baba bunu okuyorsan sana da diyeyim, eğer okuldan alırsan beni kaçarım gene de okula giderim. Benim sizden kurtulma yolum okul. Umarım bir an önce kurtulurum sizden ve istediğim yerlerde olurum. Sizden uzak, huzura yakın olurum.

Şu anlık açığım, beni baskılayamazlar, elimden alamazlar özgürlüğümü. Evet küçüğüm ama kararlarımı kendim verebilirim; bu yüzden kimsenin kimseye karışmadığı özgür bi dünyaya uyanmak ümidi ile, mücadelemiz bizi özel kılıyor. Pes etmeyin, hiçbir şey yapamazlar siz istedikten sonra. Kimse size karışamaz. Herkesin istediği gibi dolaşıp gezdiği, birbirimizi yargılamadan dinleyebildiğimiz bir dünya için yaşayalım, nefes alalım, onlar için intihar etmeye değmez. Eğer intihar bile ediyorsanız kendiniz için edin, kimse için bir şey yapmayın. Hepinizi çok seviyorum ve gönülden kutluyorum. Hepiniz mücadeleci özgür ruhlu kişilersiniz. Başkaları için kendinizi harcamayın.

(Görsel: Väinö Rouvinen)