Yazdığım bu yazının bir başarı hikayesi olmasını dilerdim, ama ben başaramadım, çaresiz kaldım.
Cesaretimi toplayıp yaklaşık bir ay önce bu durumu biyolojik aile bireylerime anlattım, elbette ki çok zor oldu. Bir saat kendimi odada hazırladım, önce annemin yanına gittim. Tabi bağırışlarına babam ve abim de geldi. Çok sert konuştular, konuyu kapattılar. Dün aynı konu yine açıldı. O kadar kötüydü ki bu ailede doğduğum için kendimden nefret ettim. Ailelerimizi seçebilsek keşke. Abim; “Seni üniversiteye göndermem, bu konuda taviz vermem.” dedi. Bilirim vermez, çok serttir. Babam geldi daha sonra; “Seni üniversiteye mi göndereceğiz bir de.” dedi. “Ne zaman siktir olup kocaya gidersen o zaman n’aparsan yap!” dedi. O kadar üzüldüm ki beni böyle değersiz bir eşya gibi görmelerine, hiç sevilmediğimi bi kez daha anladım.
Beni bunun için mi seviyorlar? Babam yüzüme bile bakmıyor. Bana iltifatları da var tabi; “Şunu çağır, şuna bi şey demeyiz, onun Allah belasını versin.” ve daha niceleri… Herkesin aile ilişkilerine çok özenirim, her gece ağlıyorum sırf beni biraz daha sevselerdi diye. Ama biliyorum benden her zaman nefret edecekler.
Okumayı çok seviyorum, bu benim için bir nimet gerçekten. Üniversite 1. sınıfta Hemşirelik okuyorum ama ailem asla istemiyor okumamı. N’apacağım bilmiyorum, sürekli nefret eden bakışlara maruz kalmaktan çok yoruldum. Ben başaramadım, bende bu aile varken zaten yapmam imkansızdı. Keşke erkek olarak doğsaydım, kız çocuğu olmak çok zor. Bir seçim yapmak zorundayım; ya aileme yük olmamak için kendimden vazgeçeceğim ya da okulumdan…
(Görsel: Tom Hammick)
“Keşke erkek olarak doğsaydım, kız çocuğu olmak çok zor.” için bir yanıt
Sen ailene yük olmuyorsun ailen sana yük oluyor. Ailenin sana yük olmaması için okumalısın. Bir başörtüsü kafanda çok büyütme, kendi yaşamını kurduğun zaman umarım bu sorunu en erken şekilde halledersin. Olmak istediğin senden vazgeçmemen dileğiyle…