Merhaba, ben de kendimi anlatmak istiyorum.

Benim çevremde herkes belli bir yaşa gelince isteyerek ya da istemeyerek kapatılır. Ben de henüz ilkokul 3. sınıftayken, neyin ne olduğunu bilmez anlamazken, giymem için bana uzun etek almışlardı. Pantolon giymeme karışır, kızarlardı. Henüz 8 yaşındayken kısa kollu tişört giymemi yasakladılar, asla giyemedim. Hiçbir zaman istediğim gibi giyinemedim. Her zaman isteğim dışında uzun şeyler alıp giydirdiler.

Babam sürekli kapanmamı söylerdi. Ortaokula geçtiğim zaman bu söylemler iyice artmaya başladı. Okulu her zaman çok sevmişimdir, sınıfımda en iyisi bendim… Babam, kapanmazsam okula göndermeyeceğini defalarca söylemeye başladı. Kapanmadığım için çok kızdı, bağırdı. Teyzemler, akrabalarım defalarca din dersi verdiler. Kendilerinin kapalı olduğunu, benim de kapanmam gerektiğini yoksa Allah’ın beni sevmeyeceğini, cehenneme gideceğimi defalarca söyleyip durdular… 8. sınıftayken, babam, okula gitmek istiyorsam kapanmam gerektiğini söyledi.

Sınav senemdi, okumak istiyordum, bunu kurtuluş olarak görüyordum. Kapanmasam okula gidemeyecektim. Döverlerdi beni, şiddet görürdüm, buna eminim. O kadar sıkılmış o kadar bunalmıştım ki babama liseye geçince kapanacağımı söyledim. Çok güzel bir lise kazandım, okumak için kapanmak zorundaydım. Benim görüşüm değersizdi, asla fikrimi sormazlardı. Onlar ne derse o olurdu, keza yine öyle oldu. Yaz tatilinde, bayramda bana şal alıp kapattılar.

Şu an çok mutsuzum, o kafamdaki bez parçası benden daha önemli sanki… Açılmak istiyorum, özgür olmak istiyorum, yaşayamadığım çocukluğumu yaşamak istiyorum. Ama bunu asla söyleyemem, yaşatmazlar beni, biliyorum. Anneme bir kere beni zorla kapattıklarını söyledim; “Kapanmak zorundaydın, bunun Allah’ın emri olduğunu bilmiyor musun? Sen şeytanın arkadaşı olmuşsun. Yoksa böyle şeyler söylemezdin.” dedi. Açılmak istediğimi söylesem, neler diyeceğini düşünmek bile istemiyorum. Tüm arkadaşlarım açık, hepsine özenerek bakıyorum.

Artık tek bir isteğim var, üniversiteyi kazanıp mesleğimi elde ettikten sonra özgürce yaşamak… Ruhum sızlıyor, dayanamıyorum. Belki küçükken bana dayatmasalardı, kendim isteyerek kapanabilirdim. Ama öyle yapmadılar, her daim zorladılar beni. Çok mutsuzum. Lütfen ama lütfen böyle bir şey olursa direnin, güçlü olun. Ben olamadım, olmama bile izin verilmedi belki de… Ama siz, benim gibi olmayın. İsteğiniz dışında yaşamayın hayatınızı. Kendi isteklerinizle, kendi görüşlerinizle verin mücadelenizi…

(Görsel: Ulla Thynell)