Ben daha 14 yaşımdayım. Regl olunca ağladığımı biliyorum. Oysa insan büyümekten, ölmek istercesine korkar mı? Ben korktum, ailemin beni zorla kapatacağını bildiğim için korktum. Anneme kapanmak istemediğimi söylediğimde, bana dışarı çıkamayacağımı ve benimle konuşmayıp harçlığımı keseceğini söylemişti. Umursamamaya çalıştım. Dışarıda zaten işim yoktu, sınav senemdi, okuluma da engel olamazlardı. Burslarımı 5. sınıftan beri biriktirmiştim yani kısaca ailem beni bu şekilde kabul edene kadar yaşayabilirdim. Kabul etmediler… Kimse benimle konuşmuyordu. Sınav senesi stresimde kimse bana yardım etmiyordu. En sonunda hayatımın en yanlış kararını verdim, vermek zorunda kaldım…

Kapanınca çevremin davranışları düzelmişti ama o ilk günden beri hep ağlıyordum lavaboda. Annem bunu anladı, durumu açıkladım. İlk başta yumuşak konuştu, bunu ona her gün söylediğim için beni ikna edemeyeceğini sonunda anlamıştı. Okuduğum kitaplara karışılıyor, arkadaşlarımla sık görüşmeme izin verilmiyordu. Ben de gidip kütüphanede uzun uzun kitaplarımı okuyor ve eve dönüyordum.

Böyle devam etti ve ben fen lisesi kazandım. Oraya gitmeme izin vermediler ve beni özel bir cemaat fen lisesine gönderdiler. Buna üzülmemek gerek, sonuçta İmam Hatip de olabilirdi. Babama da açılmak istediğimi söyledim, bana kızdı. Ablam bana “Babamın namusunu, şerefini hiç düşünmüyor musun” dedi. Babam “El aleme rezil oluruz” dedi. Annem “Ben senin yanmanı istemiyorum” dedi. Annem benim yanmamamı isteseydi, beni inançsız yapacak kadar zorlamazdı. Babam el alem kadar beni düşünseydi belki hep somurtmazdım. Ablam namusu ve şerefi doğru öğrenseydi, kendisi bu durumda olmazdı. Abilerim eğer açılırsam hep beni ezerler, zaten yeterince eziğim. Aileme karşı o kadar nefretle karışık bir korkum var ki zorbalığa uğradığımda bile onlarla bunu paylaşamam.

Keşke başörtüsü yasağı gelse demek istiyorum. Ama bu sefer de diğer insanların hakkı olmayacak. Bize istediğimiz yaşamı yaşatmayanların hakkı… Açılmak için asla hiçbir zaman geç değil. Ben bunu yapacağım. Şu an 14 yaşındayım ve cinsel bir obje gibi görülüp kapanmak istemiyorum.

(Görsel: Tina Berning)