Benim hikayem 13 yaşındayken başladı. Regl olduktan sonra direkt kapanmıştım. Öncesinde de zaten uzun elbiseler ve uzun kollu tunikler giyerdim, benim için tek fark başörtüsü olmuştu. İmam Hatip ortaokulunda okuduğum için okulumuzdaki tüm kızlar kapalıydı, açık olan tek kişi bendim. Bu yüzden müdür beni sık sık odasına çağırır ve benimle konuşurdu. Dindar bir çevrede yetiştiğim için bir gün kapanacağımı zaten biliyordum, yani bunun özgür bir seçim olduğunu söyleyemem.

İmam Hatip ortaokulunu birincilikle bitirdim, sonrasında da İmam Hatip lisesine başladım ki bu sürede de yine yazları Kuran kurslarına giderdim, sürekli dinle iç içe büyüdüm. Ama hocalara ne zaman soru sorsam “Din akıl işi değil, sorgulamadan iman etmelisin” şeklinde cevap verirlerdi. Ancak benim sorularım gitgide çoğalıyordu. Bu kafa karışıklığıyla açıkçası pek de başörtüsü takmak istemiyordum ve açılmaya karar verdim.

Lisedeyken yurtta kalıyordum, anneme söylemeye karar verdim; aradım, söyledim. Söyledim ama annem öyle ağır şeyler söyledi ki… Beni evlatlıktan reddedermiş, hakkını helal etmezmiş, orospu mu olacakmışım hem açılıp… O gece hiç uyuyamamıştım ağlamaktan, odada arkadaşlarım da olduğu için sessizce ağlamıştım sabaha kadar. Tabii böyle bir tepki alınca haliyle ben de vazgeçmiştim, en azından bir süreliğine…

Şimdi malum pandemiden dolayı evdeyim, ara sıra dışarı kapalı çıkıp evden uzaklaşınca başörtümü çıkarıp biraz yürüyorum ama o kadar güzel bir his ki… Bir gün bu oyunlara gerek kalmadan özgürce dolaşmak istiyorum, gerçekten bunu o kadar çok istiyorum ki… Tabii yine bu süreçte benim sorularım devam etti. Bu sefer de meal ve tefsir okumaya başlamıştım. Birçok araştırmanın sonucu olarak şu an inançsızım. Haliyle üzerimde bir dinin sembolünü de taşımak istemiyorum. Ama genel olarak da pek özgüvenli birisi değilim, etraftan gelecek tepkilerden ödüm kopuyor. Bu korku ne zamana kadar sürecek bilmiyorum ama bugün benim doğum günümdü ve mumları üflerken düşündüğüm tek şey buydu.

(Görsel: Christina Rossetti)