Muhafazakar diyebileceğim bir ailem var. Annem kapalıdır, babam ise dini sohbetlere katılan dini bütün bir adamdır. 4. sınıfı bitirdiğimde beni o yaz bir İmam Hatip’e yazdırmışlar. Benim haberim yoktu, ama ben de zamanla kabullendim bunu.

Annem okula kapalı gitmem gereketiğini söyledi, ben nasıl eşarp yapılır onu bile bilmiyordum. O gün annem başımı yaptı. İlk defa dışarı açık çıkmıştım, beni süzen bakışlardan biraz rahatsız olmuş ve utanmıştım. Okula geldiğimde açık kişiler de vardı. Annemin bana “Oraya kapalı gidilir.” demesi geldi aklıma, ama öyle değilmiş. Umursamadım, çünkü ailem mutluydu ve sevinmişlerdi.

6. sınıfa geçtiğimde açılmak istedim, anneme söyledim. Babama söylemeye korkuyordum. Annem kabul etti, sevindim. Babama da anlatmış, sorun etmemiş. 7. sınıfta ben kendim kapandım ve o yaz yine açıldım çünkü kapanmak benim için çok ağırdı. Babam bunu görünce, “Sen niye kapanıp açılıyorsun?” diye bana çıkıştı. Haklıydı adam. Ben de söz verdim 8. sınıfa başlayınca kapanacağıma dair. “Tamam.” dedi.

Artık 8. sınıfta başlamıştım, ama kapanmak istemiyordum. Ben de evden kapalı çıkıyor, apartmanda açıyor, apartmanda geri kapatıp eve öyle geliyordum. Bir kez babama yakalandım, bir şey demedi. Baktım ertesi gün de bir şey demiyor. Evden açık çıkmaya başladım. İşte o yaz babamın dinsiz, şeytan gibi lakaplarına maruz kaldım. 13 yaşındaki bir çocuk ne kadar dinsiz veya ne kadar şeytan olabilir ki? O zamandan beri din hakkında düşünmeye ve araştırma yapmaya başladım. En sonunda ailemin bana baskıladıkları dinden çıktım. 9. sınıfta baskıyla kapandım. Bir çok kez intiharı düşündüm, ama cesaret edemedim ve şu an 10. sınıfım. En yakın arkadaşımdan hoşlandığımı fark ettim. O bir kız, ona nasıl söyleyeceğim bunu bilmiyorum. Benden soğur ve arkadaşlığımızı bitirir diye çok korkuyorum. Biraz uzun oldu biliyorum buraya kadar okuduysan teşekkür ederim dostum.

(Görsel: Tina Berning)