2015 senesinde yatılı bir kursa gittim. Anlatılan şeylerden korktuğum için kapanmıştım. Kapanma serüvenim böylece başlamış oldu. O zaman tabii 14 yaşında bir çocuğum. Anlatılan hikayelerden korkmam çok normal ve doğal bir şeydi. Yok “Kafandan yılan çıkacak”, yok “Ölünce kafana gemi girecek.” O zamanlar, çok korkutucu geliyordu bunlar.

4-5 sene kadar kapalı kaldım. İmam Hatip lisesine gittim. Aileme göre baya ileri düzey bir Müslümandım. Şöyle bir gerçek var; o zamanlar ailem benim trans erkek olduğumu bilmiyorlardı. Bu benim için o kadar zor bir durumdu ki, hem başörtü takmak hem istemediğim bir beden de olmak. Ailem bunun zorluğunu hiçbir zaman anlamaya çalışmadı.

Bir gün kız arkadaşımla konuşurken; ablamla gizli gizli kapımı dinlemişler. Bir kız arkadaşım olduğunu bununla birlikte trans bir erkek olduğumu da o gün öğrendiler. Ağlama seansı başladı tabii o an. Döver diye bekledim ama ağladı annem, şeker hastası bir de. “Sen beni öldürecek misin” falan demişti o gün. Kimse ölmüyor arkadaşlar. Denendi yani. Bir de ben düzeleyim diye Mahmut Efendi Hazretlerine gitmişler, bu ayrı bir ironi tabii.

Belli sebeplerden dolayı kız arkadaşım ile ayrıldık. O sene YKS’ye çalışıyordum, ağlaya ağlaya. Annem tabii ki okumamı istemiyordu. Ben ise inat yaptım, gecenin körüne kadar ders çalıştım. Sonuç ise bankacı olacağım, nasipse… İnadım inattır.

Eve hapsedildim 2 sene. Saçlarımdan da yoldu annem, sırf saçım kısa diye. Evet, evet, 8 ay kadar telefonum da elimden alındı. Resmen hapis hayatı yaşadım. Ama ben pes etmedim. Bana bunları öz ailem yaptı. Bunları asla unutmayacağım. Hiçbirini sevmiyorum. Birkaç yıl sonra sürecime de gireceğim. Sonuç olarak, ben kazandım. Artık başörtülü değilim. Bu benim zaferim. Size tavsiyem; mücadele için elinizden gelen her şeyi yapın, asla pes etmeyin.

(Görsel: Francesco CLEMENTE)