Şu an, nereden başlayacağımı bilmiyorum. Böyle bir platformdan haberdar olunca, hemen bir Instagram hesabı açtım ve yazmaya başladım.
O kadar uzun ki hikayem, umarım kimseyi sıkmam. 2013 yılında, 15 Haziran’da, dayak yiyerek “Niye kapanmıyorsun? Orospu mu olacaksın” denilerek kapandım. Bundan 7 yıl önce, 14 yaşında iken, ergenliğe bile yeni girmişken; hep isterdim ki – dini keşfedeyim, tasavvufun büyülü dünyasına katılayım, gerçek anlamda inanayım. Ama olmadı işte… Sırf akrabalarımın kızı kapandı diye annem, babam bana hayatı zehir etti. Saçım bağlıyken, kâküllerimi yana alırdım; yine orospu ilan edilirdim. Ne yaparsam yapayım, hep kötü olan ben olacaktım. İşin tuhaf yanı, onlar kapandı diye zorla kapatıldığım kuzenlerim açıldı. Duyunca bağıra bağıra ağladım. Geçtim annemin, babamın karşısına “Ben açılsaydım onlar bana ‘Orospu’ diyecekti, siz niye sesinizi çıkartmıyorsunuz” dedim. Bana verilen cevap, kuzeninim psikolojisinin bozuk olmasıymış…
“Açılmak istiyorum, her gece ağlıyorum” dedim, annem biraz üzüldü “Keşke belli etseydin” dedi. Sahi anne, daha ne kadar ne yapacaktım belli etmek için? Babam “Açılırsan bu eve gelemezsin” dedi. Şu an 22 yaşındayım, korkumdan üniversitede bile açılamadım; aileme söylerler de beni okuldan alırlar diye. Hayalim tiyatrocu olmaktı, kapandıktan sonra bitti. Voleybol oynamak isterdim, tek kapalı ben olduğum için herkes bana bakardı; o hayalim de gitti. Bir kıyafet giydiğimde; dışarıdaki insanlardan çok, benim ailem pis bakardı. Hep kendimi eğdim, şu an skolyoz hastasıyım, ameliyat olmam lazım ve çok zor bir ameliyat…
Bunu ne zaman açık bir arkadaşıma anlatsam “Saçmalama, açılma sakın” derlerdi, üstüne bir de başını örtmeyi düşünmediklerini söylerlerdi. Kilolu bir kız olduğum için kapanmak istemedim çünkü büyük gösteriyordu ve doğuda yaşıyorsanız, bu hiç güzel bir şey değil. Kapandıktan sonra insanlarla iletişimimi kestim, kendi içime kapandım, hep telefon ile oynadım. Gözlük kullanıyorum, gözlerim bozuldu.
Bu yıl üniversite bitti. KPSS’ye çalışıyorum, her şey gayet güzel gidiyordu. 1 aydır zorla kapatıldığım şeyler aklıma gelmeye başladı. Her akşam hüngür hüngür ağlıyorum, kimseye anlatamıyorum. Kimse anlamak istemiyor, yaptıklarımın ergence olduğunu düşünüyorlar. Ben size 7 yıl boyunca tanımadığınız birinin; bedenini, kıyafetlerini taşımanın ne demek olduğunu anlatamam. Olmak istediğim kişi değilim, olduğum kişi de değilim; o halde ben kimim? Canım yanıyor yemin ederim ki canım yanıyor. Sınava 20 gün kaldı çalışmam lazım ama aklımı veremiyorum. Ne yapabilirim bu süre zarfında, yardım edebilir misiniz?
(Görsel: Prudence Flint)