Öncelikle herkese merhaba!

Biraz kendimden bahsetmek istiyorum. Sizi ve kendimi bundan tam 6 yıl öncesine götürmek istiyorum. O zamanlar içimde tarif edemediğim bir his oluşmuştu. Kapanmam gerektiği hissi… Ailem ve çevremdeki insanlar buna karşı çıktı. Pek dindar bir ailem ve çevrem de yoktu. Ortaokulu başım açık şekilde bitirdim ve lisede İmam Hatip okumak istedim. Yine herkes tarafından ötekileştirildim, istenmedim ama ben kafama koymuştum ve inandığım gibi yaşamak istiyordum. Herkesi karşıma alarak kapandım ve başarılı bir öğrenci iken İmam Hatip lisesini seçtim. Tesettür anlayışım giderek radikal bir boyuta bürünmüştü, yine sevdiklerimi karşıma almam gerekiyordu. Bu dünyada yaşıyorsanız ve kadınsanız; istediğiniz her şey için mücadele etmeniz gerekiyor. Ben de mücadelemi verdim ve çarşaf muadili bir şey giydim. Kaç gün yatağımda ferace giymek için ağladığımı bilemezsiniz! Daha sonra yavaş yavaş büyüdüm, yaşım büyüdükçe zihnim de büyüyordu sanki! Lise sona geldiğimde artık daha modern diye tabir edebileceğimiz bir tesettür anlayışına sahiptim. Bu sefer de bana; “İyice modern oldun. İyice tesettürden, dinden, imandan uzaklaştın.” dediler. Yani hiçbir zaman, hiç kimseyi memnun edemedim ben.

Artık daha fazla okuyor, daha fazla düşünüyordum. “Ya bu inandıklarım birer safsataysa?” demeye başladım, ve bunda da haksız çıkmadım. Her inandığım, aslında kocaman bir yalandan ibaretmiş. Şu an bir İlahiyat öğrencisiyim ve tahmin ettiğiniz üzere İlahiyat okumak için de mücadele verdim. Benim hayatta istediklerimi yapabilmem için hep bir mücadele vermem gerekiyordu. Kuran’da başörtünün olup olmadığı hakkında araştırmalar yapıyorum. Ama çok korkuyorum, 5 sene önceki mücadelemi tekrar vermekten. Ya başörtünün, Kuran’da kesinkes olmadığını öğrenirsem, yine sevdiklerim sırf ben “aykırı” olduğum için benden uzaklaşırlarsa? Yine bir mücadeleye başlamak beni korkutuyor, korkutmaktan ziyade, ben inandığım gibi yaşamaya çalışmaktan çok ama çok yoruldum. Belki de bu korkum, yorgunluğumdan kaynaklıdır.

Asla pes etmeyeceğim, gerekirse herkesi karşıma almaya razıyım. Araştırmalarım devam edecek ve sonunda da gerekeni yapacağım. Sadece bazen, insan hani yanında birileri ister ya madden ve manen… Ben de sizlerden manen benim yanımda olmanızı istiyorum. Buna ihtiyacım var! Sizden istirhamım ise asla inandığınız şeylerden ödün vermemeniz. Unutmayın, eğer inandıklarınızdan bir kere ödün vermeye başlarsanız, gerisi çorap söküğü gibi gelir. Bu dünyada sadece bir kez yaşıyoruz, bırakın da bu yaşamda da dilediğimiz gibi yaşayalım. Bu dileklerimiz için eğer mücadele vermemiz gerekiyorsa, bunu da en güçlü şekilde verelim. Biz buna zorlanıyoruz, eğer mücadelen yoksa sen de yok oluyorsun! Mücadelen yoksa sen, sen olmuyorsun. Mücadelen seni var kılıyor! Herkes gibi düşünen herkes gibi giyinen, herkes gibi hareket eden bir “herkes” oluyorsun. Asla yalnız yürümeyeceksiniz, unutmayın, mücadele etmemiz gerekiyor!

(Görsel: David Inshaw)