Merhaba, umarım gününüz güzel geçiyordur.

Ortaokulun yaz tatilinde kapandım. Kapanmadan önce -yani regl olmadan önce- namaz, oruç vs. gibi ibadetlerimi yapıyordum. Her zaman dinime inanan bir insandım ve hala öyle olduğunu düşünüyorum. Açıkçası kimse beni zorlamadı. Kapanmadan önce ablamla çok sohbet ederdim bu konu üzerine. O benim örneğim oldu, ama biliyordum ki annemle babam da istiyordu ve “Neden olmasın ki?” diyerek kapandım ben de.

İlk başlarda hiçbir şey anlamadım, liseye başlamıştım, yeni bir ortamdı. Daha çok, liseye odaklıydım, kendime odaklı bir insan değildim o sıra. Aslında açılmak istemiyordum. Fakat yapmak istediğim iş, bulunmak istediğim ortamlar, yapmak istediğim hobiler sanki başörtüme ters gibiydi. İnsanlar sanki başörtü takınca bu işi yapamayacakmışsın gibi davranıyorlar sana. Sana yakışmaz gibi… Buna anlam veremiyorum. Bu benim hayatım, ben üstümdeki ile değil kalbimdeki ile yürümeliyim. Sırf tesettürlü olduğum için bazı yerlere girmeye bile çekindiğim oluyor. Sanki tesettürlü bir insan hiç günah işleyemezmiş gibi. Hep doğru olmak zorundaymışız gibi. Ben de hatalar yapabilirim, ben de günah işleyebilirim, ben de tövbe edebilirim ama diğer insanlar sırf başımda bir başörtü var diye bunları yapamazmışım gibi davranıyor.

Tesettürlü insanlara saygı duymuyorlar ve bu beni çok üzüyor. Bazen başörtümün üstüne şapka takıyorum ve kıyafetlerimi moda adına değiştiriyorum. İnsanların bana bakışı değişiyor. “Tesettür tarz değil farzdır.” diyorlar. Ama ben giyinmekten mutlu oluyorum. Hatta ileride seçmek istediğim meslek de bu; modacı olmak istiyorum. Sırf mesleğim için tesettürden vazgeçmek istemiyorum. Keşke insanlar herkese eşit bakabilse ve davransa…

(Görsel: Madge Gill)