Ben 17 yaşındayım, 12 yaşımdan beri ailem istediği için başörtüsü kullanıyorum. Bu durumdan o kadar şikayetçi değildim ama kendimle uyuşmadığına karar verdim; ben dindar biri değilim, düşüncelerim dine uygun değil. Başörtüsü açıkçası hayatımdaki bazı şeyleri engelliyor ve engellemeye devam edecek. Benim istediğim yaşantı örtüyü kapsamıyor, gerçekten artık takmak istemiyorum. Saçlarım stresten döküldü ve boşluklar oluştu, açılsam da bu izleri bıraktı bende ailem.

Yalnızca sanal ortamda istediğim gibi biriyim, istediğim özgürlükteyim. Ama ona da karışıyorlar, sürekli telefonumu karıştırmak istiyor annem. Bir keresinde eşcinsel olduğumdan şüphelenmişti ve üzerimde psikolojik baskı kurdu, “Onlar asla cennete gidemeyecek, onların yatacak yeri yok” diye ve hâlâ da her fırsatta bunu dile getiriyor. Babam bir dönem telefonumu elimden almıştı, hayatım bitmiş gibi hissettim çünkü normal hayatta yaşamıyorum ben. Sanal ortamda bir kız arkadaşım var, şehirlerimiz farklı olsa da birbirimizi çok seviyoruz ve bir seneye yakın zamandır birlikteyiz. Ama ben utanıp çekindiğim için ailemin nasıl insanlar olduğunu, başörtüsü kullandığımı, İmam Hatipli olduğumu ondan hep gizledim. Eşcinsel miyim bilmiyorum, bu konuda destek alabileceğim hiçbir yer yok. Aileme bu konuyu asla açamam çünkü beni öldürebilirler bile; birazcık özgürlüğüm de elimden alınır ve üniversite hayatımda bile asla peşimi bırakmazlar. Açılmak istediğimi de asla söyleyemem. Denemeyi bile düşünmedim.

Yalnızca ailem de değil, beni gönderdikleri yatılı kurslardaki hocalar da annemi doldurur. “İyice dinsiz oldu bu çocuk” diye beni daha da eve kapatırlar, daha uzun giydirirler. Ne yapacağım konusunda hiçbir fikrim yok, dışarı çıkmak bile zor gelmeye başladı. Hiçbir şey mutlu etmiyor artık, o kadar mutsuzum ki… Psikolojik destek almam gerekiyor ama ona dahi götürmezler. Götürseler bile başımda dikilirler ve ben yine hiçbir şey anlatamam. Belki daha yaşım küçük, hayata atılmadım ama yaşadıklarım beni daha olgun biri yaptı; çocuk olmam gereken zamanda çocuk gibi davranamadım. İlerideki hayatımı tahmin edebiliyorum ve bundan kurtulmak için çabalıyorum. Annem “Nerede okursan ben de seninle oraya taşınacağım” diyor. Okulum bitince de beni gönderdikleri cemaatten biriyle evlendirmek istiyor. Gerçekten istemiyorum. Böyle yaşamaya devam etmek istemiyorum ve daha fazla nereye kadar nefes alabileceğimi bilmiyorum.

(Görsel: Auguste Chabaud)