Ben kapanmaya zorla karar verdim. Evet, saçma bir cümle gibi, değil mi? Hem kendim karar verdiğimi söylüyorum hem de zorla diyorum. Küçüklüğümden beri beni buna alıştırmaya çalışmış aslında ailem. Özellikle de kendisi de bir kadın olmasına rağmen kız çocuğuna anlayışsız davranan cahil annem. Sıfır kollu giydirmeyen, nefret etmeme rağmen hep bolero taktıran, bütün eteklerimi küçükken bile tayt ve külotlu çorapla giydiren annem en baştan bana kapanmayı dayatmış aslında. Bunları aklım yetip kişiliğimi fark etmeye, kendimi tanımaya başlayınca anladım. Beni sürekli kısıtlarlardı, “Sen kızsın, giyimine dikkat et, dar giymek günah, süslenmek günah, erkeklerin ilgisini çekmek haram…”. Ama asla erkek çocuklarına yani abime, bir kızı veya kadını rahatsız etmemesini, bir kadının açık giyinmesinin bunun ona bakma ya da gözüyle taciz etme hakkı vermediğini anlattıklarını hiç duymadım.

Neyse, bana gelelim. Ben ortaokul bittiğinde yazın kapanmıştım. İnsanlar ve arkadaşlarım sorduğunda kendi isteğimle olduğunu söyleyip mutlu gibi gözükmeye çalışıyordum. Çünkü zaten çok küçük yaşımdan beri beni buna alıştırmışlardı. Ben kapanmalıydım. Ama ilk kapanmam, yazın dışarı çıkarken annemin “Ört artık başını, babana da söylerim ‘Başını kapatmıyor’ diye” diye tehdit etmesiyle oldu. O gün, bilmediğim için haliyle kötü bir şekilde şalı bağlayarak dışarı annemle beraber çıkmıştım. Aslında daha 13 yaşımda bunun bana göre bir şey olmadığını anlayıp kendimi iyi hissetmemiştim. Kendimi büyümeye zorlanmış hissetmiştim sanırım, bunu şimdi anlıyorum. O yaz başka bir şehre denize gitme kararı aldık ve annem yine beni örtüyle yola çıkardı. Arabada zaten kimse görmüyor diye şalı çıkardığımı hatırlıyorum. Denize gidince de kısa bir tayt ve kısa kollu tişörtle denize girdim. Yani asla o bilinçte değildim ve bunu istemiyordum. Bir süre sonra bu esnekliği de kaybettim. Yani kendimi zorla kapattım.

Şu an 19 yaşındayım. Hala kapalıyım. Ama 2 senedir kendimi kendime o kadar yabancı hissediyorum ki… 4 sene boyunca bu durumu kabullenip alışmıştım aslında. Ama son 2 yıldır açılmayı hayal ediyorum. İnsanın, eğitimi ya da gelecek hayatı hakkında hayal kurarken onların arasında açılma hayaliyle karşılaşması komik geliyor. Özgürlüğüm yok aslında. Kendim gibi değilim, bu ben değilim. Söylesem hiçbir şeyin değişmeyeceğini biliyorum. Hatta babamın nasıl bir tepki vereceğini bile bilmiyorum, en çok da bu korkutuyor. Açılmak istediğimi en yakın arkadaşıma bile söyleyemiyorum. Çünkü istemediğim bir şeyin bana zorla yaptırıldığının bilinmesini istemiyorum.

Güzel bir kızım, evde bile olsam bakımıma önem veririm. Kendimi öyle görüp dışarıdaki kapalı ve dümdüz, ifadesiz halimi düşündükçe üzülüyorum. Bu dediğimi anlayan vardır. Yaşıtlarım saçlarını savurup güzelliğini gözler önüne sererken hem hüzünle bakıyorum hem de onlara imreniyorum. Kim bilir, belki ileride ben de kendimi güzel hissederim. Kıyafet alırken uzun mu bol mu diye değil de rengine ve zevkime göre seçebilirim. Bir gün açılacağım, istediğim gibi giyinip dolaşacağım. Dertlerim dış görünüşüm hakkında olmayacak. Gerçek sorunlarımı düşünüp onlara kafa yoracağım. Kaç yaşımda olursam olayım, bunu gerçekleştireceğim. Yani buna inanmak istiyorum. Benim ve bütün kadınların özgür ve kendi gibi yaşayabildiği günlere…

(Görsel: Ophelia Redpath)